Julian Prégardien in Heidelberg

In het kader van de politieke liedrecitals, brachten Julian Prégardien en Kristian Bezuidenhout vandaag een programma rond vrijheid.

(foto © Marco Borggreve)

Bezuidenhout speelde op een Hammerflügel. Ik vind nog altijd dat dit soort instrumenten als speelgoedpiano's klinken. Maar in de warmhouten akoestiek van de Alte Aula kwam de klank wel beter tot zijn recht zonder in de balans het onderspit te moeten delven tegenover de zanger. Ze begonnen met de driestemmige Beethoven-Kanon Freundschaft ist die Quelle wahrer Glückseligkeit, waarbij de twee extra stemmen door de piano geleverd werden. Prégardien had echter het idee opgevat om alles zonder vibrato te zingen. In dat geval weet je gewoon dat het vroeg of laat zal scheeflopen. Het bleek eerder vroeg dan laat te zijn.

Na de Beethoven volgde de grote Schiller-ballade Die Bürgschaft van Schubert. Aanvankelijk gaat het nog goed, met onder andere een interessant monkelende koning. Maar in de dramatische episode waar de protagonist tegen de natuurelementen en tegen rovers vecht, kraakt Prégardiens stem langs alle kanten. Hij zet daarbij zijn stem zo onder druk dat in de volgende episode, waar een opborrelende bron verlichting moet brengen tegen de verzengende hitte van de zon, zijn stemvoering volledig onstabiel wordt. In Eine kleine deutsche Kantate van Mozart gaat vervolgens ook zijn intonatie in de vuilbak.

Er zijn wel nog een paar goede momenten. Het piano-begin van Beethovens Abendlied unterm gestirnten Himmel begint mooi, tot er weer een forte-passage komt. En dan moesten Schuberts Prometheus en Nacht und Träume nog komen... Mocht iemand nog twijfelen waarom het zelden - zeg maar nooit - een goed idee is om zonder vibrato te zingen, dan was dit recital daarvoor het perfecte voorbeeld. Het recital werd trouwens opgenomen door SWR... ik kan me echt niet voorstellen dat ze dit gaan uitzenden, ondanks zijn uitzinnig juichende fanbase.

Publicatie: zaterdag 23 maart 2019 om 15:24
Rubriek: Liedrecital