Silvia Tro Santafé in de Munt

De Munt begon het nieuwe jaar met een Spaans liedrecital van de mezzo Silvia Tro Santafé en haar begeleider Julian Reynolds.

Op het programma stonden enkel Spaanse liederen, het ene al bekender dan het andere. Ik was bijvoorbeeld niet echt vertrouwd met de Tonadillas van Granados. Het zijn twaalf liederen (waarvan ze er tien zong) geïnspireerd op de portretten van Goya. Silvia Tro Santafé beschikt over een flexibele mezzo met een goede diepte en met een uitstekende tekstprojectie. Alhoewel mijn kennis van het Spaans zeer beperkt is, brengt ze de sfeer van elke lied goed over door haar stem overeenkomstig in te kleuren. In vier liederen van Turina kon ze de virtuozere toer opgaan.

Na de pauze stonden bekendere liederen op het programma. In de eerste plaats de Siete canciones populares españolas van De Falla. Het middelste trio vormden het hoogtepunt van de avond... met een intrieste vertolking van Asturiana, een vurig sarcastische Jota en het zachte slaaplied Nana. Het probleem was wel dat er een bende hooligans in de zaal zat die het nodig vondt om na elk lied uitbundig te applaudisseren.

Vocaal was het zeker een uitstekend recital. Ik was minder opgetogen over haar begeleider... en dat mag in dit geval echt heel letterlijk genomen worden. Hij lijkt niet te geloven in het liedconcept als een duo van stem en piano. Om te beginnen speelde hij met een volledig gesloten piano, zelfs niet met de klep op de korte stok. En telkens Siliva Tro Santafé begon te zingen nam hij het volume terug, waardoor er geen gelijkwaardige klankbalans was tussen piano en zangeres. Heel spijtig, want sommige van deze liederen zijn ook pianistiek boeiend en dat aspect geraakte nu in de verdrukking.

Publicatie: dinsdag 15 januari 2019 om 16:56
Rubriek: Liedrecital