Die Walküre in Hamburg

De Hamburgse Ring-cyclus dateert van ongeveer tien jaar geleden. Die productie van Claus Guth wordt nu hernomen, weliswaar uitgespreid over verschillende weken waardoor ik enkel de middelste helft kan meemaken.

Wotan (foto © Monika Rittershaus)

Als concept voor Die Walküre laat Claus Guth zich inspireren door de Wotan-Fricka-scène van het tweede bedrijf. Fricka werpt hem voor de voeten dat hij zelf alles in scène heeft gezet: hoe Siegmund toevallig in de hut van Hunding en Sieglinde terechtkomt en daar toevallig Wotans zwaard vindt. In het tweede bedrijf zijn we ten huize van Wotan, op de tafel staat een miniatuurversie van het decor van het eerste bedrijf. Tegen de muur staat ook al het decor van het derde bedrijf klaar met poppetjes die Wotan kan manipuleren. Dat idee werkt beter in het eerste bedrijf dan in het derde bedrijf. Wotan loopt in het eerste bedrijf wel rond het decor om bijvoorbeeld zijn zwaard in de muur te steken, maar interageert verder niet met Siegmund of Sieglinde. In het derde bedrijf moet hij zelf afdalen - letterlijk - naar de kelderverdieping waar de walkures zich ophouden. Maar het is een duidelijke en leesbare regie.

Deze herneming was in de muzikale handen van Kent Nagano. Vooral in het eerste bedrijf gaf hij een slepende indruk, alhoewel het bedrijf objectief gezien niet langer duurde dan gewoonlijk. Dat kan ook aan de drie solisten liggen. Robert Dean Smith was acht jaar geleden al een zwakke Siegmund in Parijs. Met de jaren is dat er niet beter op geworden. Alexander Tsymbalyuk hebben we ooit als Banco gehoord in Luik. Zijn stem is nog altijd onstabiel met een variabel vibrato en veel keelklanken wat hem tot een ongenietbare Hunding maakte. Jennifer Holloway heeft in een vorig leven nog Rossini gezongen. Ze heeft zich ondertussen omgeschoold van mezzo naar dramatische sopraan. Ze zingt Sieglinde met een grote stalen stem, maar er is te weinig nuance om sympathie op te wekken voor haar karakter.

De Walhalla-familie is een stuk overtuigender. Het is spijtig dat Mihoko Fujimura zo belabberd Duits zingt, want voor de rest is ze een overweldigende Fricka die probleemloos Wotan onder de duim houdt. De Wotan van dienst was John Lundgren. Na verloop van tijd beginnen wel vermoeiingsverschijnselen op te treden, maar het is een mooi gezongen en menselijke Wotan die een ontroerend "Abschied" brengt. Ik ben niet helemaal overtuigd dat Lise Lindstrom de ideale Brünnhilde is. Ze is een jeugdig klinkende Brünnhilde die met spectaculaire Hojotoho's hoge verwachtingen creëert. Die verwachtingen worden enkel in de "Todesverkündigung" echt ingelost. Voor de rest vond ik haar nog wat eendimensionaal.

Publicatie: zaterdag 17 november 2018 om 09:34
Rubriek: Opera