Daniel Behle in Schwarzenberg

Mijn Schubertiadebezoek dit jaar werd afgesloten met Winterreise uitgevoerd door Daniel Behle en Oliver Schnyder.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

Er zijn uiteraard verschillende mogelijkheden om Winterreise te benaderen. In het geval van Daniel Behle is het er één waarin het verdriet overheerst. Geen woede, geen rancune, geen agressiviteit, enkel berusting in de verloren liefde.

Dat idee wordt meteen in Gute Nacht duidelijk. Hij zingt het vrij monotoon, enkel bij "Fein Liebchen, gute Nacht" verheft hij even zijn stem. Hetzelfde gebeurt in Der Lindenbaum, waarbij hij eerst wegdroomt naar betere tijden, maar vanaf "Die kalten Winde bliesen" hard terug in de realiteit geslingerd wordt met een navenante vocale reactie. Tijdens die droomsequentie vindt Schnyder trouwens interessante tussenmelodieën in de piano.

Vanuit die optiek is het logisch dat hij met Der greise Kopf in de put zit, of dat hij troost zoekt bij Die Krähe. De enige afwijkende visie is zijn vertolking van Rückblick. Dat werd zo snel afgehaspeld, en zonder legato, dat het wringt in het groter geheel. Ofwel wilde hij er gewoon vanaf zijn omdat hij het lied drie keer moest beginnen (de eerste twee keer was hij de tekst vergeten... nu ja, kan gebeuren).

Alles bij elkaar was het een vrij "normale" en correcte Winterreise, zonder dat ik er echter kapot van was.

Publicatie: zondag 2 september 2018 om 17:06
Rubriek: Liedrecital