Sylvia Schwartz in deSingel

Van Juliane Banse tot Christiane Karg... sopranen die schitterend Lieder zingen, zijn er genoeg. Maar wat mij betreft, staat Sylvia Schwartz bovenaan als dé liedsopraan van het moment. Voeg daarbij nog de meesterliedpianist Wolfram Rieger en deSingel heeft een absoluut topduo om haar liedseizoen te openen.

Het was daarom des te spijtiger dat relatief weinig publiek opgedaagd was om haar te horen. Het voordeel was dan wel dat het publiek op het podium zat, hetgeen de intimiteit van het liedrecital ten goede kwam. Maar ze verdient eigenlijk een stampvolle Blauwe Zaal.

Voor het recital werd aangekondigd dat ze net een verkoudheid achter de rug had (later noemde ze het zelf een "nasty infection") en dat ze nog niet helemaal hersteld was. Maar in de praktijk was daar vrij weinig van te horen. In de veeleisende Sieben frühe Lieder van Alban Berg leek ze aanvankelijk uit te testen hoe ver ze kon gaan. Maar toen ze de laatste "Nacht" van Traumgekrönt met een perfecte messa di voce zong, leek alles toch in orde te zijn. Liebesode ging naadloos over in Sommertage. Het is een kenmerk van haar geïntegreerde manier hoe ze met een groepje liederen omgaat.

Dat werd helemaal duidelijk in een reeks liederen uit Wolfs Italienisches Liederbuch. Ook tussen de liederen door breekt ze nooit uit haar rol, waardoor ze één grote dramatische boog spant over het dozijn miniatuurtjes. Interpretatief bespeelt ze alle mogelijke emoties van verontwaardiging in Mein Liebster ist so klein of frustratie in Mein Liebster hat zu Tische. En als haar geliefde violist zijn "kunnen" toont in Wie lange schon - hilarisch briljant vertolkt door Rieger - verbijt ze haar teleurstelling. Du denkst mit einem Fädchen is dan ook het logische vervolg hierop, met een perfect gevarieerde herhaling van "ich bin verliebt, doch eben nicht in dicht".

Voor mijn part had ze heel de avond Wolf mogen zingen, maar haar Spaanse wortelen maakten dat ze ook een Spaans deel voorzien had. Het zijn liederen die me minder aanspreken, hoofdzakelijk omdat mijn kennis van het Spaans het niveau van "dos cervezas, por favor" niet overstijgt. Na de Seis canciones castellanas van Jesús Guridi, zong ze twee mooie liederen van de Catalaanse componist Eduard Toldrà, Abril en Maig. Het was ter compensatie van de aangekondigde Cinco canciones negras van Montsalvatge die ze achterwege wenste te laten. Na een spectaculaire vertolking van Turina's Tres poemas, zong ze als bisnummer toch nog het Montsalvatge-slaapliedje Canción de cuna para dormir a un negrito.

Publicatie: zondag 17 september 2017 om 09:30
Rubriek: Liedrecital