Omo Bello en Christian Immler in Parijs

Gisteren stonden er weer twee liedrecitals op het programma van de "Biennale d'art vocal": één met Franse en één met Duitse liederen... allebei in het Amphithéâtre van de "Cité de la musique".

De bariton Christian Immler en pianist Kristian Bezuidenhout hadden hun programma de titel "An die Hoffnung" meegegeven, naar het gelijknamige lied van Beethoven. Dit lied begint met de vraag "Ob ein Gott sei ?" en dat is ook min of meer het thema van het recital: liederen met een goddelijke/religieuze/spirituele inslag.

Zo waren ze bijvoorbeeld het recital begonnen met de vrijmetselaarscantate Die ihr des unermesslichen Weltalls Schöpfer ehrt van Mozart. Dat is meteen een indicatie van een andere overeenkomst tussen de liederen. Het recital bestond grotendeels uit pre-Schubertiaanse liederen... Haydn zou ook nog voorbijkomen.

Maar Schubert mocht niet ontbreken. Met Prometheus kregen we een lied - eigenlijk ook meer een cantate - waarin de goden getrotseerd worden. Immler zingt met een veelkleurige bariton die qua timbre eerder naar een bas neigt. Zijn dictie is voorbeeldig en de tekstvertolking is meeslepend. Hij deelt Prometheus perfect in en wisselt de dramatische en eerder lyrische momenten mooi af. Na de Harfenspieler, Wer nie sein Brot mit Tränen aß, rondde hij het Schubertgroepje af met de hymne Die Götter Griechenlands, de Schilleriaanse versie van de Griekse goden.

Het terecht enthousiaste publiek kreeg nog twee Schubert-bisnummers. Na een expressieve vertolking van het Melodram Abschied von der Erde eindigden ze met Die Taubenpost.

Een paar uur eerder stond de sopraan Omo Bello op het podium in wat een interessant programma had kunnen zijn met Faurés La bonne chanson en Chaussons Poème de l'amour et de la mer. Beide werken werden uitgevoerd in een versie voor piano en strijkkwartet: in het eerste geval een transcriptie van Fauré zelf, in het tweede geval van ene Franck Villard.

Omo Bello werd hiervoor omringd door de pianist Jérôme Ducros en solisten van het "Orchestre national d'Île-de-France". Deze jonge Frans-Nigeriaanse sopraan wordt omschreven als een "rising star". Ik vraag me af waarom, want ze heeft nog een lange weg te gaan. Haar intonatie gaat in alle richtingen... en niet zo maar af en toe, in elke frase zit ze wel één of meerdere keren naast de toon. Ze lijkt haar natuurlijk vibrato te onderdrukken, bij aangehouden noten duikt er een onstabiel vibrato op, melismen zijn nooit zuiver. Daarenboven is de helft van wat ze zingt onverstaanbaar. Aan interpretatie komt ze onder deze omstandigheden zelfs niet toe. Zéér ontgoochelend...

Publicatie: zondag 29 januari 2017 om 09:06
Rubriek: Liedrecital