Dietrich Henschel in Brussel

Volgende maand gaat in de Munt Strauss' Capriccio in première. In die productie zingen Dietrich Henschel en Sally Matthews respectievelijk de rol van de Graaf en de Gravin. Tussen de repetities door, gaven ze gisteren een recital in het Théâtre Royal des Galeries met een origineel Strauss-programma, aan de piano begeleid door Simon Lepper.

Het was wel Dietrich Henschel die het laken bijna volledig naar zich toe trok. Op het programma stond namelijk het "Melodram" Enoch Arden. Een melodrama is een genre dat we zelden in een recital te horen krijgen: het is een gedeclameerde tekst afgewisseld met of tegen een achtergrond van (piano)muziek. Ik heb wel al een paar keer Schuberts Abschied von der Erde gehoord, maar Enoch Arden is van een heel andere dimensie.

Enoch Arden is gebaseerd op het lange gedicht van Lord Tennyson, waarvan de Duitse vertaling door Richard Strauss als een gelegenheidswerk tot een melodrama werd gecomponeerd. Het is de eerste keer dat ik het live hoorde... ik kende het enkel van een late opname van Dietrich Fischer-Dieskau - wie anders ? - die hij samen met andere Melodramen nog in 2003 gemaakt heeft.

Enoch Arden bevat verrassend weinig muziek, Dietrich Henschel is dus heel lang aan het woord. Maar we kennen Henschel als een uiterst expressieve lied- en operazanger. Ook als recitant haalt hij alle details uit de tekst en evolueert hij van een neutrale verteller tot een betrokken vertolker als hij in de huid van Enoch Arden of Philip Ray kruipt en hun gevoelens uitdrukt van liefde voor Annie Lee tot ontgoocheling en wrang verdriet. Het was een grandioze vertolking. Maar ik vraag me wel af hoe het overkomt op een publiek waarvan de meerderheid waarschijnlijk niet vlot genoeg Duits verstaat om dat gedurende anderhalf uur vol te houden...

Enoch Arden bestaat uit twee delen. Tussen de twee delen kregen we als intermezzo Strauss' Ophelia-lieder te horen. Ophelia's waanzinliederen passen goed na Annie's droom waarin ze denkt vernomen te hebben dat Enoch gestorven is. Ze werden gezongen door Sally Matthews en zeker na drie kwartier Henschels Duits gehoord te hebben, is het contrast gigantisch. Matthews zingt Duits alsof ze een hete aardappel in haar mond heeft, daarenboven leek haar stem nog niet helemaal wakker te zijn. Wat mij betreft was dit intermezzo overbodig.

Publicatie: dinsdag 11 oktober 2016 om 18:14
Rubriek: Liedrecital