Béatrice et Bénédict in het Muntpaleis

De productie van Béatrice et Bénédict had een feestelijke heropening van de Munt moeten worden. Maar de uitlopende renovatiewerken maakten dat de Munt beslist heeft om uit te wijken naar het Muntpaleis op de terreinen van Tour & Taxis.

foto © Bernd Ulhig

Het Muntpaleis is een grote tent, min of meer vergelijkbaar met wat de Waalse Opéra als tijdelijk onderkomen gebruikte tijdens hun renovatieproject. Het Muntpaleis heeft onvermijdelijk dezelfde nadelen met een luidruchtige ventilatie en politiesirenes, helikopters en regen die akoestisch door het tentzeil breken. De akoestiek zelf is vrij hard met - toch op de plaats waar ik zat - soms vreemde echo's. De gerecupereerde zetels uit de Munt zorgen wel voor zitcomfort met extra beenruimte.

Berlioz' Béatrice et Bénédict is gebaseerd op het blijspel "Much ado about nothing" en daarmee vervult de Munt haar bijdrage aan het Shakespeare-jaar. Maar wie denkt dat een "blijspel" zich automatisch vertaalt in een komedie heeft buiten regisseur Richard Brunel gerekend. Een opera die minder bekend is én daarenboven vol dialogen zit, geeft een regisseur blijkbaar een vrijbrief om zijn goesting te doen met het werk.

De geënsceneerde ouverture is al een veeg teken. De opera begint normaal gesproken met de triomfantelijke terugkeer van de soldaten. Hier zijn we echter in het oorlogsgebied zelf in een grijs, kapot gebombardeerd gebouw met een fotowand van gesneuvelden. Het zet meteen een domper op de feestvreugde. Daar valt eventueel nog mee te leven, evenals de herschikking van een aantal aria's... maar de grootste ingreep is de rol van de kapelmeester Samarone. Hij is namelijk ook verliefd op Héro en verstoort haar huwelijk met Claudio door haar valselijk te beschuldigen van ontrouw. Héro en Claudio trouwen dus niet en de opera eindigt in mineur.

Nu, ik heb al veel meegemaakt, maar een regisseur die erin slaagt om een luchtige komedie om te buigen tot een tragedie slaat werkelijk alles. Het resultaat is een onsamenhangende voorstelling waarin alle logica ontbreekt. En dat is des spijtiger omdat de Munt een mooie bezetting heeft samengebracht... een volledig Franstalige, wat de tekstverstaanbaarheid van zowel aria's als dialogen ten goede komt.

De bezetting werd aangevoerd door de fantastische Stéphanie d'Oustrac als Béatrice. Ze zingt een doorleefde "Il m'en souvient" met een breed palet aan emoties. Sébastien Droy heeft een mooie homogene tenor en zingt een goede Bénédict al hebben de hoge noten van zijn bekende aria "Ah, je vais l'aimer" wat weinig glans. Anne-Catherine Gillet is een sprankelende Héro met een goede "Je vais le voir".

Publicatie: donderdag 31 maart 2016 om 06:55
Rubriek: Opera

Reacties

Wim (dinsdag 12 april 2016 om 17:38)

Tja, het onwetende publiek is al geruime tijd weggeparkeerd. Nu de Alwetende regisseur de componist en librettist blijkbaar ook probleemloos kan afserveren, kan de slinger toch niet veel verder meer doorslaan, dunkt me. Nog even volhouden en dan is er hopelijk beterschap op komst...

Margo (woensdag 6 april 2016 om 17:55)

Walter, Stefan, ik ben het uiteraard niet helemaal eens... maar de discussie is vooral hoe ver je kan/mag gaan als operahuis/regisseur in het aanpassen van een opera of de hele sfeer van het werk.

In het geval van B&B was Berlioz ook de librettist en dan vind ik dat je al héél goede redenen moet hebben om in dat deel van zijn werk grote ingrepen te gaan doen. Om het "dichter bij Shakespeare te brengen", vind ik persoonlijk geen goede reden (als je echt Shakespeare wil, dan moet je het toneelstuk maar gaan bekijken).

Ik kan nog begrijpen dat de Munt liever dramatische dan komische werken programmeert... maar dan zijn er duizenden andere opera's om uit te kiezen... ipv een bestaand werk aan te passen. Je moet ervan uitgaan dat Berlioz toch een beetje nagedacht heeft voor hij B&B geschreven heeft. Er valt over te discuteren of het een meesterwerk is of niet. Maar als de Munt dan toch zou vinden dat het op niets trekt en zich gedwongen voelt om het te "verbeteren", waarom het dan überhaupt op het programma zetten ?

Stefan Caprasse (maandag 4 april 2016 om 14:56)

Het is inderdaad zo dat Berlioz in zijn versie de volledige hoofdintrige van "Much ado about nothing" dwz de valse beschuldiging van ontrouw van Hero en haar eerherstel op het einde (en dus haar verzoening en huwelijk met Claudio) heeft weggelaten. Bij hem blijft dus enkel het liefde-haat gebekkevecht tussen Beatrice en Benedict over, wat dramaturgisch niet veel meer is en ook veel minder zin heeft. Bij Shakespeare had dit veel meer zin,omdat ze zich oa door hun afkeer voor het huwelijk afzetten tegen de alomheersende moral, waar Hero dus het slachtoffer van is. De ene intrige staat daar dus in functie van de andere.
In de Munt heeft men dus die hoofdintrige willen herstellen, zij het dat dat een beetje onhandig gedaan is, want vermits er niets meer in de muzikale delen daarover gaat, heeft men dit slechts in twee gesproken dialogen gedaan (één voor de beschuldiging en één voor het eerherstel, al komt het in de Munt -in tegenstelling tot Shakespeare- niet meer goed tussen Hero en Claudio). Bij Shakespeare is deze hoofdintrige uiteraard over het ganse stuk verdeeld en veel meer gedevelopeerd.
Men kan zich natuurlijk altijd vragen stellen over het veranderen van een gegeven van een opera, ook al wijkt ze af van het oorspronkelijk gegeven-en is ze daardoor verzwakt. Maar als dat, zoals hier, enkel gebeurt in de gesproken dialogen en wordt er aan de muziek niet geraakt (op het verplaatsen van enkele nummers na), dan kan ik daar goed mee leven.

En verder was het een mooie produktie, natuurlijk naar het heden verplaatst (daar hebben we ook al leren mee leven), met in het begin natuurlijk ook een aanklacht tegen de oorlog maar dus met al bij al een geslaagde enscenering. En toch wel hele goede zangers en een hele goede dirigent. Wat wil je nog meer?

Walter (maandag 4 april 2016 om 11:05)

Ik vond deze voorstelling helemaal niet onsamenhangend. De regisseur heeft niet zomaar "zijn goesting" gedaan, maar is terug naar Shakespeare gegaan en heeft de tragiek en de dramatische ontwikkelingen die Berlioz en zijn librettist jammer genog geschrapt hadden, proberen te herstellen. Het opwaarderen van de figuur van Somarone vind ik geniaal. Zo krijgen ook zijn burleske taferelen meer diepgang. In deze versie komt de prachtige muziek van Berlioz veel beter tot haar recht dan in het romantische flutkomedietje van het oorspronkelijke libretto.
Het is wel jammer dat je in die tent niet veel aan de voorstelling hebt als je niet in de eerste tien rijen zit. En zelfs vooraan zijn er veel storende bijgeluiden. Ik hoop dat deze productie wordt hernomen in betere omstandigheden.