Marie-Nicole Lemieux in de Munt

Marie-Nicole Lemieux en Roger Vignoles hebben recent een nieuwe CD, Chansons perpétuelles, opgenomen voor naïve. Het lag dan ook in de lijn van de verwachtingen dat ze uit deze opname zouden putten voor hun recital in de Munt.

Het recital bestond uit een Frans blok met Cinq Mélodies de Venise van Fauré en liederen van Koechlin, aangevuld met liederen van Reynaldo Hahn. Na de pauze hoorden we fragmenten uit het Italienisches Liederbuch en Rachmaninov-liederen, met een paar extra Schubert-liederen. Ik heb de CD zelf nog niet gehoord, maar afgaand op de live-uitvoering moet dit een schitterende liedopname zijn... en heeft de Munt eindelijk nog eens een recital geprogrammeerd dat de moeite waard was.

Er waren nochtans indicaties dat Marie-Nicole Lemieux niet helemaal in orde was. Ze kuchte regelmatig tussen de liederen (het publiek ook trouwens) en moest ze soms lang uitademen om haar adem onder controle te krijgen. Tijdens het zingen was daar totaal niets van te merken. Neem bijvoorbeeld Dass sie hier gewesen, dat Schubert aangeduid heeft met "Sehr langsam". Ze nam dat heel letterlijk, maar zelfs die heel lang uitgesponnen frases konden haar niet in moeilijkheden brengen.

Interpretatief is Lemieux een plezier om naar te luisteren. In liederen als La pêche van Koechlin, Die Forelle van Schubert of Mandoline van Fauré trekt ze alle registers open met massa's kleur, veel subtiele poses en minder subtiele gezichtsuitdrukkingen. De koketterie van Wolf krijgt haar hoogtepunt in Du denkst mit einem Fädchen mich zu fangen. En de gejaagdheid van Die junge Nonne brengt ze met de nodige dramatische inleving. De diepte van het water van Auf der Donau test ze uit met haar laatste noot op "Untergang" die letterlijk uit het diepste van haar tenen komt.

Maar de ontroerendste momenten kwamen met de liederen van Reynaldo Hahn. Haar evolutie van de grootste vreugde naar intens verdriet in Trois jours de vendange was overweldigend. Met D'une prison scheurt haar ziel open en L'heure exquise was onaards mooi.

Voor een keer probeerde het Muntpubliek, dat in groten getale opgekomen was, eens niet na één bisnummer zo snel mogelijk bij de vestiaire te zijn. Het eerste bisnummer was - onvermijdelijk - A Chloris. Daarna volgde nog een heel persoonlijke vertolking van Villanelle uit Les nuits d'été: hilarisch, je zou het bijna een parodie kunnen noemen. Haar laatste bisnummer droeg ze op aan een bepaalde 94-jarige in de zaal die ze tijdens de Elisabethwedstrijd heeft leren kennen... vriendschap bezegelt met An die Musik van Schubert.

Publicatie: dinsdag 3 maart 2015 om 18:21
Rubriek: Liedrecital