Bryn Terfel in het PSK

Het concert van Bryn Terfel in het PSK, begeleid door het Nationaal Orkest van België onder leiding van Gareth Jones, was een doorsnede van zijn operarepertoire, van Mozart tot Wagner. Het was een avond met een hoog amusementsgehalte, vooral in het deel voor de pauze.

Terfel vult moeiteloos de zaal met zijn charisma en ver doorgedreven tekstbeleving. Voor Leporello's Cataloogaria haalt hij zijn smartphone boven als "cataloog" met foto's die hij aan de zaal of aan orkestleden laat zien. Schijnbaar nonchalant trippelt hij door de aria, waarbij de grens tussen Leporello en Don Giovanni zeer snel vervaagt.

Over zijn interpretatie kan soms wel gediscussieerd worden. Zo vond ik Méphistophélès Vous qui faites l'endormie iets té sardonisch voor een serenade, waar ironie meer op zijn plaats zou zijn. Op zijn vertolking van Falstaffs monoloog L'onore, ladri valt echter bitter weinig af te dingen.

Tussendoor vertelt hij verhaaltjes over Mozart of over hoe zijn operacarrière begin de jaren '90 in de Munt begon als Der Sprecher (in werkelijkheid was het de Eerste Priester... Der Sprecher was in de Hermannen-productie een spreekrol). Of hij maakt reclame voor de Faust in Covent Garden... alhoewel de kans zo goed als onbestaande is dat daar nog kaarten voor te krijgen zijn als je een bezetting hebt met Calleja, Netrebko, Keenlyside en Terfel.

Na de pauze werd het iets serieuzer, zonder gezwans, met een volledig Wagner-luik. Na introverte uitvoeringen van de Flieder-Monolog en Wolframs O du, mein holder Abenstern, eindigde hij met een magistrale uitvoering van Wotans Abschied. In die scène doorloopt Terfel een volledig emotioneel pad. Eerst hoor je nog enige wrevel omdat hij zich wéér heeft laten inpakken door zijn dochter, maar nadien haalt zijn liefde en tederheid voor Brünnhilde toch de bovenhand voor een ontroerend middendeel. Als hij Loge oproept, kan hij nog even de illusie ophouden dat hij de oppergod Wotan is.

Voor het bisnummer keerde hij terug naar Mefistofele, in de Boito-versie met Son lo spirito che nega, inclusief gefluit op zijn vingers en een verhaaltje dat de Welshe herdershonden van zijn vader gek werden toen hij deze aria studeerde...

Publicatie: donderdag 6 februari 2014 om 23:10
Rubriek: Concert