Ian Bostridge in het PSK

Terwijl ik dit schrijf, is Ian Bostridge waarschijnlijk bezig zich door Dichterliebe te worstelen. Na zijn poging om Schumanns Eichendorff-Liederkreis te zingen, hield ik het voor bekeken... definitief. Bostridge vervoegt mijn zwarte lijst van wannabe-liedzangers.

Schumanns opus 39 is nochtans een van de mooiste liedcycli die ooit geschreven zijn, maar daar heb ik eerder deze avond niets van gemerkt. Zo ongeveer alle liederen waren gekruid met zijn maniërismen, zonder dat er ook maar enige lijn of logische opbouw in zijn uitvoering zat. Er werd geen spanningsboog opgebouwd in Intermezzo. In der Fremde werd verstoord door knettergekke rubati. Er was niets mysterieus aan Auf einer Burg. Zijn interpretatie van Mondnacht sloeg nergens op... mezza voce zingen ligt waarschijnlijk niet binnen zijn mogelijkheden. Waldesgespräch kan wel enige expressie verdragen, maar het was nooit duidelijk waar hij naartoe wilde. En dan heb ik het nog niet over zijn als een dronkelap over het podium waggelen.

Zijn begeleider Leif Ove Andsnes leek ook voor de eerste keer Schumann te spelen... ofwel moet hij eens de teksten lezen die boven zijn twee notenbalken staan. Dan zou hij de begeleiding van Mondnacht niet zo weghameren... of Im Walde overgieten met gezwollen pathetiek.

Vermoedelijk zullen ze op het einde wel een staande ovatie krijgen van het weeral uitbundig kuchende PSK-publiek.

Bedroevend...

Publicatie: maandag 19 april 2004 om 20:21
Rubriek: Liedrecital