Danielle de Niese in Dublin

De National Concert Hall in Dublin is een rechthoekige zaal - ze doet wat aan Flagey denken - met ongeveer duizend plaatsen. Terwijl de meerderheid van de Dubliners gisteren voor de buis of in het stadium zat voor een rugbywedstrijd van Ierland tegen Frankrijk, zat de concertzaal toch bijna volledig vol voor een zeer gevarieerd concert van Danielle de Niese en het RTÉ Concert Orchestra.

De eerste helft van de avond bestond uit haar normaal repertoire van Handel en Mozart. Ze begonnen uiteraard met een ouverture. Een groot symfonisch orkest dat de Music for the Royal Fereworks speelt, is iets dat je bij ons niet zo snel meer zult horen. Dirigent David Brody liet het orkest vooral traag en luid spelen. Het was een weinig feestelijk en bij momenten slordig begin van de avond. Als begeleider van Danielle de Niese reduceren ze gelukkig het volume wat.

Ze is een flamboyante zangeres met een grote dosis charme die het publiek perfect weet te bespelen. Op vocaal vlak was ik minder gecharmeerd. In de eerste aria, Semeles Endless pleasure, zat er nog wat ruis op haar stem, die niet helemaal verdween. Het lijkt alsof er zich in het midden van haar stem een gat aan het ontwikkelen is. Als ze in dat "gat" moet springen, klinkt haar stem lelijk en geforceerd. Maar dat neemt niet weg dat haar Piangero la sorte mia, en dan vooral het middendeel, het beste van de eerste helft was. Ook Mozarts Exsultate, Jubilate was goed, al waren de trillers niet fantastisch uitgevoerd.

Na de pauze verscheen ze in ander kleed en er stond een microfoon klaar voor bekende musical-deuntjes, van Summertime over I get a kick out of you tot I could have danced all night. Ze zong dit met stijl zonder in de val van de operazanger-die-musical-zingt te trappen. Maar het beste van de avond was het (enige) bisnummer... enkel begeleid door de piano zong ze een ontroerende Danny Boy, deze keer zonder versterking.

Publicatie: zondag 10 maart 2013 om 10:52
Rubriek: Concert