Christine Schäfer in deSingel

Een liedrecital van Christine Schäfer is altijd iets om naar uit te kijken, waardoor mijn verwachtingen altijd hoog gespannen zijn. Ook gisteren bij haar recital in deSingel was dat zo, maar die verwachtingen werden niet helemaal ingelost... alhoewel dat grotendeels te wijten is aan de belabberde pianist die ze meegebracht had. Maar ook Schäfer slaagde er niet in om me te ontroeren of me kippenvel te bezorgen.

Christine Schäfer brengt vaak een opvallend, soms enigszins excentriek, programma. Denk bijvoorbeeld aan haar uitvoering van Winterreise in de Munt. Het is wel standaardrepertoire, maar niet echt gebruikelijk voor lichte sopranen. Of haar recital in Salzburg waar ze een cocktail maakte van Mahler, Bach en Wolf. Haar programma in Antwerpen was redelijk klassiek met Mozart en Schubert en tussendoor liederen van haar geliefde Berg en Webern waarin ze uitblinkt.

Mozarts Ridente la calma zong ze met de frisheid van een Susanna en in de concertaria Misera, dove son kwam al het vuur en de passie van een Fiordiligi naar boven. Dat haar stem echt wel goed zat, bewees ze herhaaldelijk met af en toe een messa di voce, lange trage frases of bijvoorbeeld het onwezenlijk zwevend slot "Erklang die Nacht" uit Bergs Traumgekrönt. De miniatuurtjes van Webern bracht ze met perfecte tekstprojectie en een zangerig Sprechgesang. Bij de Schubert-liederen viel vooral het groepje Wander-und-Mond-Lieder op. In het iconische Der Wanderer an den Mond weet ze de pijnlijke kant van de "Sehnsucht" over te brengen. En toch... toch sloeg de vonk nooit over.

Haar pianist was ene Julien Salemkour. In zijn bio lees ik dat hij assistent is van Daniel Barenboim in Berlijn. Maar het is niet omdat hij wat met een stokje kan zwaaien dat hij ook een goed liedpianist zou zijn. Hij blijft op de achtergrond, neemt nooit initiatief en ik heb hem niet kunnen betrappen op enige affiniteit met het Lied. Neem bijvoorbeeld Schuberts Jäger, ruhe von der Jagd, het tweede van Ellens Gesänge. Bij grote liedpianisten kan je het gevoel krijgen dat Ellen door de ouverture van Der Freischütz loopt. Bij Salemkour is het gewoon een opeenvolging van wat onsamenhangende akkoorden waar geen lijn in te bespeuren valt.

Een enkele keer lijkt hij toch te beseffen dat zijn pianopartij mogelijk toch enig verband zou kunnen hebben met de tekst die erbij staat, zoals zijn begeleiding van "Wenn ein schrecklicher Geier an der Seele nagt" in An den Mond in einer Herbstnacht. Maar dat is maar van korte duur. Het lichtvoetige lied van Delphine klinkt weer als een modderbad van klanken waar Schäfer door moet zingen.

Na aandringen vanwege het publiek, kwamen ze toch met een bisnummer... maar Christine Schäfer gaf toe dat ze "vergeten" waren om bisnummers voor te bereiden en dus hernamen ze Die Nachtigall uit de Sieben frühe Lieder van Berg.

Publicatie: vrijdag 20 januari 2012 om 19:03
Rubriek: Liedrecital