Gerald Finley in de Munt

Na het eerste recital van het Muntseizoen, hoopte ik nog dat het miezerig programmaboekje bij dat recital het gevolg was van het "speciale" karakter van dat recital. Gisteren was er terug een normaal recital met bariton Gerald Finley en Julius Drake... en weer kregen we een prul van een gevouwen strook papier met daarop enkel de bio's en de titels van de liederen, maar geen liedteksten. Het is ronduit een schande dat ze daar nog geld voor durven vragen ook.

Ze gebruiken zelfs hun website niet om aan te kondigen wat het programma zal zijn, waardoor de geïnteresseerde liedliefhebber zich op geen enkele manier kan voorbereiden. Als ze willen bewijzen dat het liedrecital een op sterven na dood genre is, dan is de Munt op de goede weg om dat te bewerkstelligen.

Tot zo ver mijn irritatie.

Diezelfde liedliefhebben had voor het eerste deel van de avond niet echt een programma nodig. Dichterliebe behoort tot het kernrepertoire en Gerald Finley gaf er een uitmuntende vertolking van. Hij heeft een mooi timbre, zijn stem vult gemakkelijk heel de zaal zonder te overweldigen. Zijn technische stembeheersing en tekstprojectie zijn perfect.

De manier waarop hij met kleuren speelt, kwam het best tot uiting in "Im Rhein, im heiligen Strome". Aanvankelijk produceert hij een donkere majestueuze klank, maar naarmate hij dieper inzoomt en de dichter het beeld van het schilderij op zijn eigen situatie projecteert, wordt zijn stem steeds lichter en intiemer. Die grootse klank komt nog één keer terug... op het einde met "Die alten, bösen Lieder". Een ander voorbeeldje van zijn interpretatieve intelligentie was zijn uitvoering van "Ein Jüngling liebt ein Mädchen". Het is al te gemakkelijk om er een scherzo van te maken. Finley begint wel opgewekt met het vertellen van het verhaaltje. Langzamerhand zakt hij weg in zijn verdriet als hij zich zijn eigen ervaring van de afgewezen geliefde herinnert.

Het enige minpuntje in deze Dichterliebe was de soms hectische pianobegeleiding van Julius Drake. Hij rijgt bijna alle liederen zonder pauze aan elkaar zonder kans om even te ademen. De eerste rustpauze komt pas na "Das ist ein Flöten und Geigen".

Voor zangers die het Noors onkundig zijn maar toch eens Grieg willen zingen, heeft Grieg zijn Opus 48 geschreven op Duitse gedichten. Deze liederen - zonder "Die verschwiegene Nachtigall" - openden het deel na de pauze. Finley dartelde lustig doorheen "Lauf der Welt" en wist te ontroeren met "Ein Traum". Na dit intermezzo, schakelden ze over op Engelse liederen van Charles Ives en Samuel Barber. Ik ben geen grote fan van het Engels liedrepertoire, maar de Barber-liederen vielen wel te genieten. Ze sloten af met twee bisnummers: "Memories" van Charles Ives en "Chanson à boire".

Publicatie: vrijdag 23 oktober 2009 om 20:13
Rubriek: Liedrecital