Katharine Dain in Zeist

Het programma van Katharine Dain en Sam Armstrong op het Liedfestival Zeist gisteren had de titel "verleden, heden en toekomst" gekregen.

(foto © Evelien van Rijn)

Het "verleden" werd vertegenwoordigd door de, mij onbekende, cyclus Clairières dans le ciel van Lili Boulanger. Boulanger had dertien gedichten uit de bundel "Tristesses" van Francis Jammes geselecteerd en componeerde daarmee een soort Franse "Dichterliebe" over een poëtische ik-figuur en de breuk met zijn geliefde, waarin allerlei bloemmetaforen passeren.

Drie jaar geleden hadden Dain en Amstrong hier in Zeist een opmerkelijk recital gegeven. De verwachtingen waren dus hoog gespannen om dit op zijn minst te evenaren. Het eerste lied, Elle était descendue, was opgedragen aan Fauré en het klinkt ook wat Fauré-achtig al ligt de muziek ongemakkelijk hoog, net zoals een aantal andere liederen. En laat dat nu net het minst mooie deel van Dains stem zijn. Haar hoge noten dragen wel, maar ze klinken heserig en kleurloos ijl. Daardoor werd ook Parfois je suis triste ontsierd, al weet ze wel goed de "tristesse" van het lied in haar stem te leggen.

Maar daarnaast zijn er een reeks liederen die wel goed in haar stem liggen, en dan vooral die van het middendeel van de cyclus. Na een passionele Au pied de mon lit, gaf ze een aangrijpende vertolking van Si tout ceci n'est qu'un pauvre rêve waarin de liefdespijn tastbaar werd... "je ne sais si je guérirai, o mon amie". Een verstilde Nous nous aimerons tant grijpt naar de keel en gaat over in de rust van Vous m'avez regardé avec toute votre âme. Het miniatuurtje Je garde une médaille d'elle krijgt dan weer dramatische dimensies.

De cyclus eindigt met het lange lied Demain fera un an waarin terugverwezen wordt naar de eerdere liederen. "Comment, mon coeur, n'es-tu pas mort depuis un an?" is de forte gezongen hartekreet die overgaat in een strofe die dan weer Debussyaans klinkt om het lied en de cyclus te laten eindigen in leegte en eenzaamheid: "Je n'ai plus rien, plus rien qui me soutienne". Deze cyclus is een ontdekking en vraagt wat meer studie van mijn kant, al is het waarschijnlijk interessant om hem ook eens door een tenor te horen zingen.

Het "heden" en de "toekomst" werden verder verklankt met instrumentale muziek. Klarinettist Lars Wouters van den Oudenweijer improviseerde tijdens de pauze op het buitenplein in dialoog met het gefluit en gekwetter van de vogels. Messiaens "Quatuor pour la fin du Temps" (voor viool, cello, piano en klarinet) verbeeldde de toekomst.

's Avonds bleven we in dezelfde sfeer van afgewezen of beëindigde liefdes, en verhuisden we van de Broederkerk naar het FIGI-theater voor een uitvoering van La voix humaine in een regie van Chris Koolmees. Hij moderniseert de communicatielijn naar een videochat, waarbij het videobeeld van de zangeres live op een scherm geprojecteerd wordt. De wanhoop en het verdriet van de vrouw worden nog wat uitvergroot door fragmenten uit Cocteaus "Le bel indifférent" in Nederlandse vertaling voorafgaand aan de opera van Poulenc toe te voegen. De pianopartij was vooraf opgenomen door Yoram Ish-Hurwitz en werd door de luidsprekers gestuurd. De mezzo Ekaterina Levental kroop in de huid van de vrouw en gaf een sterke vertolking in goed Frans en met doorleefde expressie... weliswaar ook versterkt.

Publicatie: maandag 19 mei 2025 om 07:39
Rubriek: Liedrecital