L'Autre Voyage in Parijs

De Parijs Opéra Comique heeft - vergelijkbaar met de Donizetti- en Verdi-projecten van de Munt - een "nieuwe" opera, L'Autre Voyage, bedacht met de muziek van Schubert, vooral operafragmenten, maar ook een paar liederen.

Stéphane Degout, Siobhan Stagg (foto © Stefan Brion)

Bij het openingsbeeld van regisseur Silvia Costa - een spinnenwiel op een volledig verduisterde scène - moet je uiteraard meteen aan Schuberts vroege meesterwerk denken. De eerste muziek de we horen, is echter van Brahms. "Einförmig ist der Liebe Gram" is een canon gebaseerd op "Der Leiermann", waardoor meteen de link naar die "andere reis" gelegd wordt... uitgevoerd door de sopraan Siobhan Stagg en het ensemble Pygmalion (op verschillende locaties in de zaal geplaatst) onder leiding van Raphaël Pichon.

De sopraan en de tenor Laurence Kilsby vormen een allegorisch koppel, de Liefde en de Vriendschap. Daarnaast vertolken de bariton Stéphane Degout en de knaap Chadi Lazreq twee naamloze figuren, "De Man" en "Het Kind". Het verhaal dat ze bedacht hebben is, net zoals "Winterreise", doordrongen van de dood. De Man is een wetsdokter die tijdens een autopsie geconfronteerd wordt met het lijk van zijn dubbelganger, later op de avond zou hij uiteraard ook "Der Doppelgänger" zingen (in de orkestratie van Liszt). Voor de lange autopsiescène wordt uitvoerig geput uit de partituur van het onafgewerkte oratorium Lazarus.

De Man wordt door deze gebeurtenis herinnerd aan zijn eigen vergankelijkheid, maar vooral aan de dood van zijn eigen zoontje. Na een "Deutsche Tanz", georkestreerd door Robert Percival, komen we in het verleden terecht. Uit een krakende platenspeler weerklinkt de "Hirtenmelodie" uit Rosamunde, in huiselijke kring zingt het Kind "Der Vollmond strahlt" terwijl hij zichzelf begeleidt op de piano. Het kinderkoor zingt het eerste deel van "Gruppe aus dem Tartarus" als een spookverhaal, de tweede helft wordt overgenomen door de Man. De voorstelling eindigt in dezelfde duisternis waarmee het begon met Pygmalion en "Zum Sanctus" uit de Deutsche Messe, en de sopraan die "Nacht und Träume" zingt.

Het was een interessante voorstelling met veel muziek die je maar zelden hoort. Ik was minder tevreden over de solisten. Degout zingt de aria's in goed Duits en met grote stem, maar ik loop nog altijd niet warm voor zijn stem of vertolkingen. Siobhan Stagg had ik eerder enkel in een corona-recital vanuit Wigmore Hall gehoord. Ik was toen niet overtuigd, live nog veel minder... onverstaanbaar, geen bijster mooie stem, onzekere stemvoering. Een kinderstem is altijd vertederend en Lazreq kweet zich goed van zijn taak, maar het blijft een oncomfortabele luisterervaring met de vrees dat het ergens gaat misgaan. Kilsby hebben we twee jaar geleden in Zeist kunnen ontdekken, hij was de beste zanger van de avond, al blijven zijn beperkingen merkbaar met vooral een problematische hoogte. Het Pygmalion-koor zorgde tenslotte voor de mooiste momenten met een homogene en rijke klank, en een kraakheldere dictie.

Publicatie: zondag 4 februari 2024 om 09:09
Rubriek: Opera