Günther Groissböck in de Munt

Tijdens de Rheingold-periode van de Munt is het niet onlogisch om een gevierde Wagnerbas uit te nodigen voor een liedrecital... met name Günther Groissböck die samen met pianist Malcolm Martineau een programma bracht met als titel "Nicht Wiedersehen".

(foto © Dominik Stixenberger)

Ik heb Groissböck één maal eerder gehoord als liedzanger toen hij een Schubert zong in Schwarzenberg, het was een recital dat hem tot het uiterste van zijn stem voerde met vreemde vocaal-technische oplossingen. We zijn ondertussen zeven jaar verder en hij zingt nu constant in vocale overlevingsmodus. Het meest storend is zijn verkrampte houding... ook in zijn gezicht als hij forte door zijn rechtse kaak zingt. Dat kameelachtig gekauw verstoort daarenboven de klank en de stabiliteit van zijn stem. Ik weet niet of het bewust is of het gevolg van een twijfelachtige techniek, maar het feit dat hij zo goed als zonder vibrato zingt, maakt zijn stem nog harder en totaal kleurloos... een dodelijke eigenschap voor boeiende liedvertolking. Als hij tussen al het forte gebrul dan toch eens een poging doet om piano te zingen, dan verkruimelt zijn stem. Het klinkt allemaal heel moeizaam en vermoeiend.

Het is een spijtige zaak, want hij had wel een interessant programma samengesteld. In het eerste deel spande hij een boog van Schumann-balladen - met een veel te snelle Die feindlichen Brüder of een ongenuanceerde Belsazar - tot Wolfs Michelangelo-Lieder. Tussenin hoorden we nog een aantal curiositeiten. In de eerste plaats drie Goetheliederen van de jong gestorven Oostenrijkse componist Hans Rott, een klasgenoot van Mahler en een leerling van Bruckner. Der Sänger wordt gekenmerkt door een virtuoze pianopartij ala Liszt met Wagneriaans gewicht, het bekende gedicht Wandrers Nachtlied heeft een zekere gravitas. Van Bruckner zelf hoorden we ook drie liederen. Op basis van deze kleine selectie overtuigt Bruckner me wel niet meteen als een boeiende liedcomponist.

Het deel na de pauze met ijzeren Strauss- en Mahler-repertoire verleidt hem verder tot lustig gebrul, nu ook nog aangevuld met luidruchtig snuiven. Een typisch voorbeeld van de vreemde klanken die hij uitstoot, was het eind van Zueignung waarbij de laaste "Dank" drie keer van timbre veranderde. Onder deze omstandigheden is interpretatie ook ver zoek. De verschillende karakters in Revelge uit Mahlers Wunderhorn-boek zijn bijvoorbeeld totaal niet te onderscheiden. Dit recital werd uitzonderlijk goed ontvangen door het Muntpubliek en dus kregen we nog An die Musik als bisnummer. Cynischer kan het niet worden... Wat mij betreft, is zijn carrière als liedzanger voorbij: "Nicht Wiedersehen" is de boodschap.

Publicatie: dinsdag 7 november 2023 om 17:15
Rubriek: Liedrecital