Otello in Luik

Gisteren lag Pesaro weer even aan de Maas... met een heel overtuigende Rossiniaanse versie van Otello. Ook hier spijtig dat slechts 200 mensen per keer hiervan kunnen genieten.

Rodrigo, Desdemona (foto © J. Berger / ORW)

Deze Otello is bekend/berucht omwille van zijn zes tenorrollen, waarvan drie hoofdrollen. Maar zelfs daar draait de Luikse Opéra haar hand niet voor om. Meer zelfs, de voorziene Otello, Sergey Romanovsky, was ziek en dus haalden ze nog een extra tenor boven... Anton Rositskiy die ik vorig jaar, net voor de eerste lockdown, nog als Raoul in Berlijn gehoord heb. Zoals dat gaat, stond hij aan de rand van het podium met de partituur terwijl een figurant de rol op scène speelde.

Het grootste deel van het tweede bedrijf was dan ook een waar tenorfestijn. Niet alleen was daar Rositskiy die met een mooie, bij momenten donker gekleurde, tenor de hoge noten aan elkaar rijgde, en op dramatisch vlak zijn mannetje stond tegenover zowel Iago als Rodrigo. Ook Maxim Mironov was in uitzonderlijk goede doen. Hij heeft Rodrigo al eerder in Antwerpen gezongen en zong nu een fantastische "Ah! come mai non senti" die zich ontwikkelde van een ontroerende smeekbede tot een zelfverzekerd zelfbeklag. Met Giulio Pelligra hadden ze tenslotte een snedige en venijnige Iago in de bezetting.

Salome Jicia was een indrukwekkende Desdemona. In het eerste bedrijf knetterden haar staccato-loopjes dat het een lieve lust was. Haar Wilgenaria van het derde bedrijf gaf ze een dramatisch karakter mee, al had ik ook af en toe een triller willen horen. Uiteindelijk wordt ze door Otello op een statige trap van een 19de eeuwse palazzo gewurgd. De regisseur Emilio Sagi plaatste de handeling rond 1920 in een eenheidsdecor van Daniel Bianco. Het blijft vrij statisch, maar daardoor krijgen de solisten alle vrijheid om hun ding te doen.

Publicatie: woensdag 22 december 2021 om 18:22
Rubriek: Opera