Fleur Barron en Ian Bostridge in Oxford*

Al heel de dag zitten we in de poëzie-wereld van Hafez. Dat onderwerp werd uiteraard doorgetrokken in het avondrecital van Ian Bostridge en Julius Drake met Rückert-liederen van verschillende componisten.

Maar zoals gewoonlijk begon het recital met Schubertliederen, uitgevoerd door een rijzende ster. Vandaag was dat de mezzo Fleur Barron. Ik weet niet wie we volgende week nog allemaal gaan horen, maar ik durf haar nu al de ontdekking van het Festival te noemen. Ze heeft een waanzinnig mooie mezzo, heerlijk donker van kleur, en heeft een innemende uitstraling.

Ze mocht slechts vier Schubertliederen zingen, maar ze had wel liederen met heel uiteenlopende emoties uitgekozen. Ze begon op haar verleidelijkst met een charmante Geheimes uit de "West-östlichter Divan". Vandaar is het een gigantische sprong naar het drama van Schulzes Im Jänner 1817 en het "tiefes Leid" van de laatste strofe dat door merg en been ging. Na een opgewekte An Silvia volgde het grootse Totengräbers Heimweh. Heel veel prachtige kleuren en een schitterende tekstbeleving maakten dat ik op puntje van mij stoel zat, of beter, gekluisterd was aan het scherm. Ze bouwt de nodige spanning op en kan die tot het einde vasthouden. Ik zou probleemloos een hele avond naar haar kunnen luisteren... maar toen nam Ian Bostridge het over.

Wie mijn blog al een tijdje volgt, zal waarschijnlijk wel weten dat Bostridge totaal niet tot mijn favoriete liedzangers behoort. Ik heb hem de laatste acht jaar kunnen vermijden, maar deze week is hij "artist in residence" bij het Oxford Lieder Festival en dus kan ik hem deze week moeilijk ontlopen. Alle onhebbelijkheden zijn er nog altijd: hij hangt op de pianoklep om zijn spiekbrief te kunnen lezen en hij molenwiekt lustig heen en weer.

Schubert heeft zes Rückert-liederen gecomponeerd en die werden allemaal uitgevoerd, inclusief het korte Die Wallfahrt. Alles wat me aan Bostridge stoort, kwam in deze liederen samen: een onbestaande laagte waardoor hij in Greisengesang naar een staccato Sprechgesang moet overschakelen, een korte adem waardoor hij in Du bist die Ruh twee keer moet ademen voor zinnen die andere zangers in één adem zingen, of een kunstige vertolking zoals in Dass sie hier gewesen die meteen op mijn zenuwen werkt.

Het deel na de pauze begon beter. Zeker in de twee liederen uit de Sechs Gesänge aus dem Arabischen die Hans Werner Henze voor hem geschreven heeft komt hij minder gemanieerd over. Ook de vier Divan-liederen van Hugo Wolf waren overwegend goed met een mooi Wie sollt ich heiter bleiben en zelfs een vrij grappig Wenn ich dein gedenke, en ondanks het schreeuwerige slot van Komm, Liebchen, komm.

Gisteren gaf Sarah Connolly nog een magistrale vertolking van Mahlers Rückert-Lieder. Bostridge komt zelfs niet in de buurt. Om te beginnen laat hij Um Mitternacht weg, misschien maar best want ik wil echt niet weten hoe hij dit zou overleven. De vier overblijvende liederen werden gereduceerd tot niemendalletjes waar ik weinig emotionele betrokkenheid bij voelde. Zelfs Ich bin der Welt abhanden gekommen kon bij mij geen emoties losweken.

Maar van deze avond onthoud ik dus vooral de naam van Fleur Barron !

Publicatie: zondag 11 oktober 2020 om 23:12
Rubriek: Liedrecital