Benjamin Appl in Schwarzenberg

Oorspronkelijk zou de Schubertiade geopend worden met een liedrecital van Piotr Beczala, maar een laryngitis gooide roet in het eten. De voorziene pianist, Helmut Deutsch, bleef wel van de partij. Beczala werd vervangen door Benjamin Appl.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

Na zijn recitals in Brussel en in Zeist was het de derde keer dat ik Appl dit jaar hoorde en het meest recente concert was vrij ontgoochelend. Het grootste probleem was zijn klankproductie die zelden boven het fluisterniveau uitkwam. De volledig houten Angelika-Kauffmann-Saal heeft dan wel een prachtige akoestiek, maar dat betekent nog niet dat een zanger daarom niet meer hoeft te zingen. Nu, het gebeurt wel vaker dat een zanger de eerste paar liederen zich moet instellen op de respons van de zaal, maar nu gebeurde die aanpassing nooit. Het leek wel alsof hij meer voor de microfoon zong, dan voor de zaal. Er stonden immers ORF-micro's om het recital te capteren en het dinsdagavond uit te zenden op Ö1.

Op de radio zou het best wel eens een mooie uitzending kunnen worden. Hij heeft een mooi programma uitgekozen met hoofdzakelijk liederen van Schubert en Schumann. En hij blijft een heel intelligente en uiterst muzikale vertolker. Zo laat hij Fischerweise slim overgaan in Alinde, waardoor hij suggereert dat de Hirtin uit het eerste lied eigenlijk de Alinde is waar de protagonist naar zoekt. Een groepje van vier Heimat-liederen vormde een "best of" van zijn CD. Spijtig genoeg werden Das Heimweh en Der Wanderer telkens verstoord door een rinkelende GSM... twee keer dezelfde...

Appls gereduceerde klank was vooral problematisch in de grotere Schumann-liederen als Die beiden Grenadiere of Belsatzar. Zeker in dat laatste lied moet de zanger het publiek meteen bij de keel grijpen en duidelijk maken dat er iets spannends gaat gebeuren. Dat betekent niet dat er moet gebruld worden, maar er is wel een zekere intensiteit nodig. Gelukkig was er Helmut Deutsch. Hij heeft soms de gewoonte om op automatische piloot te begeleiden, maar dat was nu niet het geval. Vooral in de Schumann-liederen was hij indrukwekkend. Al de spanning en zelfs opwinding van Belsatzar was hoorbaar in zijn piano. In Mein Wagen rollet langsam vond hij dan weer een briljante en heldere melodie en speelde hij een sfeervol naspel.

Net zoals in Brussel eindigde Appl het recital met de zes liederen Opus 48 van Grieg. De stuwing van het slotlied Ein Traum ontbrak volledig en zijn stem begon ook te begeven. Desalniettemin volgden er nog drie bisnummers, waarbij de componisten in omgekeerde volgorde weer passeerden van An das Vaterland via Sitz ich allein tot Die Taubenpost.

Publicatie: zondag 26 augustus 2018 om 08:00
Rubriek: Liedrecital