Le domino noir in Luik

Ware het niet voor "De stomme van Portici" of Auber zou samen met Boeildieu, Adam en Hérold in de (opera)geschiedenis verdwenen zijn. Naast de allereerste grand-opéra schreef hij echter ook meer dan vijftig opéras-comique waarvan Le domino noir de meest succesvolle is... tenminste in de 19de eeuw.

Horace, Angèle (foto © Lorraine Wauters)

De Parijse Opéra Comique heeft de vorige seizoenen al verschillende vergeten opera's vanonder het stof gehaald. La muette de Portici hebben ze een paar jaar geleden gebracht. Nu is het de beurt aan Le domino noir, in een co-productie met de Waalse Opéra die ook de première kreeg. Le domino noir is het verhaal van Angèle die abdis zou moeten worden. Op een gemaskerd bal ontmoet ze Horace. Om een lang verhaal kort te maken: ene Ursule wordt door de Spaanse koningin aangeduid als abdis en Angèle kan met Horace trouwen.

Le domino noir bevat heel wat pagina's sprankelende muziek. Het hoogtepunt is ongetwijfeld Angèles grote aria "Je suis sauvée enfin" vol oorwormen. Na haar recente Blanche de la Force voegt Anne-Catherine Gillet met Angèle een andere non toe aan haar repertoire. Ze geeft een spitante vertolking, al blijft ze op virtuoos vlak wat op de achtergrond. Cyrille Dubois kennen we van zijn vertolking in La dispute. Hij zingt Horace met een mooie lichte en elegante tenor vol Franse "esprit".

Christian Hecq is gepokt en gemazeld in de Comédie Française en dat is duidelijk in zijn regie. Aangezien het een opéra-comique is, is er ook een behoorlijke brok dialogen. Het is een kleurrijke en inventieve voorstelling geworden, niet in het minst door de visuele vondsten van Valérie Lesort met levende standbeelden of gereïncarneerde speenvarkens, en de knettergekke kostuums en hoedjes van Vanessa Sannino.

Het is een unieke gelegenheid om dit werk te leren kennen, in Luik... of later in Parijs.

Publicatie: woensdag 28 februari 2018 om 17:33
Rubriek: Opera