Mauro Peter in Schwarzenberg

Twee jaar geleden, stal Mauro Peter de harten van het Schubertiade-publiek toen hij insprong voor een zieke Anja Harteros met een fenomenale uitvoering van Die schöne Müllerin. Dit jaar moest Elisabeth Kulman afzeggen wegens "uitputting" en weer zijn Mauro Peter en Helmut Deutsch de redders in nood.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

Ze brachten een programma dat eigenlijk ideaal is voor de beginnende lied-liefhebber, en voor de anderen is het genieten van begin tot einde. Op anderhalf uur tijd passeerden de vier grote romantische liedcomponisten - Schubert, Schumann, Brahms en Wolf - met representatieve liederen, uitgevoerd met heldere dictie, intelligente tekstbeleving en een wonderbaarlijke tenorstem die geen enkele hindernis tegenkomt.

Der Wanderer an den Mond is doordrongen van Sehnsucht... opvallend trouwens dat hij - net zoals Kirchschlager twee dagen eerder - de vaak bediscuteerde oerversie met "aus Westens Wieg in Ostens Grab" gebruikte. Een schijnbaar eenvoudig liedje als An die Laute wordt een volledige vertelling, waarbij hij het publiek nieuwsgierig maakt naar het geheim dat hij wil vertellen. Daarbij verkent hij alle nuances van het piano. Hij zette ook Nacht und Träume piano in en liet de eerste noot meteen crescendo openbloeien tot wat een grandioze vertolking werd. Zo eenvoudig kan Schubert zijn. Het Schubert-hoofdstuk werd afgesloten met het galopperende Auf der Bruck. In de laatste strofe moest hij even een verloren draad weer oppikken, maar deed dat met het vakmanschap van een doorwinterde liedvertolker.

Hoofdstuk twee begon met Abends am Strand en weer bewijst Mauro Peter dat hij een rasverteller is met massa's kleuren en goed gebruik van rubato om de spanning hoog te houden. In het eerste Venetianisches Lied uit Myrten speelt hij weer voluit met pianissimi. In het tweede Venetianisches Lied is hij de verleidelijke Don Juan. Het minder bekende Der Einsiedler ging naadloos over in de Schumann-versie van (Wanderers) Nachtlied. Na de pauze, stonden liederen van Brahms op het programma. Het zijn niet mijn favorieten, maar liederen als Wie Melodien zieht es of Feldeinsamkeit hebben toch een zekere charme.

Het recital werd afgesloten met een selectie uit de Mörike-Lieder van Wolf. Ze hadden niet meteen de meest bekende liederen gekozen, maar elk lied kreeg zijn eigen karakter mee. An die Geliebte was zo mooi dat je er stil van werd. In Der Tambour haalt hij weer zijn vertelkunsten boven. En hij eindigde met het welbekende en hilarische Abschied... en ja, een deel van het publiek liet zich toch weer vangen en begon al te applaudisseren voor Helmut Deutsch de wals-epiloog kon spelen.

Voor de bisnummers namen ze de weg terug. Na Verborgenheit uit het Mörike-boek van Wolf, volgden Ständchen van Brahms en een onwaarschijnlijk mooie Mondnacht van Schumann. Ik ben ervan overtuigd dat ze ook nog een Schubert-bisnummer klaar hadden, maar het publiek vond het na drie bisnummers wel genoeg...

Tenslotte wil ik iedereen aanraden om zijn agenda te nemen, want Mauro Peter komt volgend seizoen weer naar deSingel voor een recital. Niet te missen !

Publicatie: dinsdag 26 augustus 2014 om 07:47
Rubriek: Liedrecital