Schmutzhard en Banse in Schwarzenberg
Voor mijn laatste dag op de Schubertiade Schwarzenberg, stonden twee liedrecitals op het programma, in de namiddag met een beloftevolle bariton en 's avonds met een gevestigde sopraan. Ze werden respectievelijk begeleid door Helmut Deutsch en Wolfram Rieger, die deze week niet weg zijn te branden uit de Angelika-Kauffmann-Saal.
foto © Schubertiade Schwarzenberg
De jonge bariton Daniel Schmutzhard hebben we eind vorig jaar als Papageno kunnen horen in het PSK. Hij heeft een mooie lyrische bariton die ook in het liedrepertoire zijn mannetje staat. Zijn stem is wel niet gigantisch groot, maar ze projecteert voldoende. Het is geen toeval dat hij in 2009 één van de prijzen wegkaapte op Das Lied, Thomas Quasthoffs lied-zangwedstrijd.
Heinrich Heine stond centraal in zijn programma. Hij begon met de Heine-Liederkreis (Schumanns opus 24). Zijn interpretatie begon als een verdwaasde jongeling met liefdesverdriet. Voor de stevigere liederen, zoals Warte, warte wilder Schiffman, heeft hij nog niet het nodige gewicht. Dat speelde hem ook deels parten in de ballade Belsatzar. Maar deze ballade maakte ook duidelijk dat hij niet terugschrikt om extreme emoties - ook visueel - uit te drukken en daarbij ook een occasioneel lelijk geluid niet schuwt als de tekst daarom vraagt.
Hij rondde het Schumann-blok af met diens Opus 40 met liederen op teksten van Hans Christian Andersen. Deze liederen vragen ook een breed uitdrukkingsvermogen en hier slaagt hij met vlag en wimpel met onder andere een wervelende Der Spielmann of een ondeugende Verratene Liebe. Na de pauze werd het écht serieus met de Heine-liederen uit Schwanengesang. Hij gaf een verdienstelijke uitvoering, maar er is zeker nog ruimte voor evolutie.
Hoedanook, Daniel Schmutzhard is zeker een aanwinst voor de liedwereld en ik hoop hem nog vaak terug te horen. Voor "la petite histoire"... hij is tevens de echtgenoot van Annette Dasch, die we een dag eerder gehoord hebben.
foto © Schubertiade Schwarzenberg
Juliane Banse hoeft niet meer voorgesteld te worden. Ze is een van de meest elegante liedsopranen en is verantwoordelijk voor een aantal memorabele momenten bij de Schubertiade. Nog altijd klinkt haar stem mooi rond en homogeen, al begint ze stilaan uithalen te gebruiken om hoge noten te zingen. Opvallend is ook dat - van de vier sopranen die ik deze week gehoord heb - ze het slechtst verstaanbaar was, ondanks al haar liedervaring.
Ze had niet het meest begeesterende programma uitgekozen, met onder andere liederen van Liszt en Britten. Ze begon echter met vijf liederen van Mendelssohn. De twee Suleika-liederen kunnen de vergelijking met Schubert goed doorstaan, maar haar beste vertolking was Schilflied. Ze eindigde met het ballade-achtige Hexenlied, gezongen tegen een hoge snelheid waardoor tekstverstaanbaarheid helemaal naar de achtergrond verdween.
Van Liszt koos ze een aantal Goethe-liederen - Mignons Lied (Kennst du das Land) en de twee Wanderers Nachtliederen - die in dit geval uiteraard de vergelijking met Schubert niet overleven. Der du von dem Himmel bist begint wel goed - ook heel mooi gedragen uitgevoerd door Banse - maar dan verliest Liszt de trappers en wordt heel het lied verknoeit. Ook dit groepje eindigde ze met een ballade, Die Loreley.
Na de pauze stond eindelijk Schubert op het programma, met voorsprong het beste moment van de avond. Ze zong het bekende repertoire van Ganymed tot Der Wanderer an den Mond, maar ook met een rariteit als Daphne am Bach. Het recital eindigde met de vijf liederen van On this island, ongetwijfeld ter ere van de 100ste verjaardag van Benjamin Britten. Toen na de voorstelling Wolfram Rieger alleen het podium opgestuurd werd, volgde Juliane Banse met een taart... het was gisteren blijkbaar ook Riegers verjaardag en Banse liet de hele zaal "Happy Birthday" zingen als eerste bisnummer. Daarna volgden nog The Salley Gardens van Britten en Der Musensohn.
Publicatie: zaterdag 7 september 2013 om 19:59
Rubriek: Liedrecital