Eine florentinische Tragödie en Gianni Schicchi

Van de drie niet-Puccini-opera's die tijdens het PucciniPlus-festival in Lyon opgevoerd werden, was Eine florentinische Tragödie van Zemlinsky de enige opera die ik al min of meer kende... van de Homoki-productie in de Munt.

foto © Stofleth

Eine florentinische Tragödie zou qua thema goed kunnen aansluiten bij Il tabarro: een koopman (Simone) betrapt zijn vrouw (Bianca) met haar geliefde (Guido Bardi) en hij vermoordt hem. De opera van Zemlinsky heeft echter een belangrijke ironische ondertoon, waardoor hij even goed bij Gianni Schicchi past. Beide opera's spelen zich uiteraard ook af in Firenze.

Georges Lavaudant heeft Eine florentinische Tragödie geënsceneerd als een intieme kameropera. Er werd een beperkte ruimte gecreëerd tussen hoge muren. In deze woonkamer is het onwaarschijnlijk dat Simone niet van in den beginne zou doorhebben hoe de vork aan de steel zit. Hij duwt Guido verbaal in de hoek om hem na het duel te wurgen.

Zemlinsky heeft bij deze opera een rijke partituur gecomponeerd, waar Wagneriaanse stemmen voor nodig zijn. Martin Winkler is bijna constant aan het woord als Simone. Hij beschikt over een kernige Heldenbariton, die pas op het einde - "Warum hast du mir nicht gesagt, dass du so schön" - een moment van vermoeidheid vertoont. Thomas Piffka beschikt over een stevige tenor om Guido Bardi te tekenen. Gun-Brit Barkmin was een correcte Bianca.

foto © Stofleth

Voor Gianni Schicchi zijn we ook in een woonkamer, een kamer die gedomineerd wordt door talloze brandkasten. In die brandkasten bewaart Buoso Donati vooral dozen gedroogde spaghetti en blikken pomodori. Het is slechts één voorbeeldje van de inventiviteit die David Pountney aan de dag legt om een wervelende enscenering te maken. De hele Donati-familie bestaat uit typetjes, van de ex-militair Betto over de verwijfde Marco tot Zita met haar looprek vol rozenkransen.

Werner Van Mechelen is onherkenbaar gemaakt als Gianni Schicchi met een valse neus, kaal hoofd en borstelige wenkbrauwen. Hij zingt bijna over de hele lijn een hoogst vermakelijke Schicchi. Alleen projecteren sommige van zijn Buoso-stemmetjes niet echt goed. Benjamin Bernheim, die voorzien was voor Rinuccio, had zich ziek gemeld. In zijn plaats werd Saimir Pirgu ingevlogen. Hij zong de rol eerder al in Parijs en hij maakte een overweldigende impact, veel meer dan in de gigantische Bastille. Ivana Rusko was tenslotte een mooie Lauretta.

Publicatie: dinsdag 7 februari 2012 om 09:46
Rubriek: Opera