Anne Schwanewilms in Parijs

Twee seizoenen geleden, opende het Muntseizoen met een recital van Anne Schwanewilms en Manuel Lange. Ik had die ervaring blijkbaar verdrongen, anders had ik waarschijnlijk niet opnieuw een ticket gekocht voor het bijna identieke liedrecital in de Opéra Comique. Maar ja, soms worden zangers beter met ouder te worden... of soms ook niet.

Ze begon met een vocalise-oefening op Proses Lyriques van Claude Debussy waarbij nauwelijks woorden te herkennen waren. Ze geeft ook de indruk dat liederen met een andere stem gezongen moeten worden als die waarmee ze gewoonlijk opera zingt. Ze maakt haar stem kunstmatig klein, waardoor er geen kern meer in haar stem zit. Soms zingt ze met een kleurloos kinderstemmetje, dan weer klinkt ze als een snerpende misthoorn. Op het einde van elke frase laat ze haar stem vallen, tekstinterpretatie is onbestaande of naast de kwestie.

Maar nog erger is dat haar intonatie het regelmatig liet afweten. Dit was des te duidelijker in de bekendere Mörike-Lieder van Hugo Wolf. In het eerste lied, Im Frühling, verzon ze ter plekke allerlei noten die Wolf niet geschreven had. In Gesang Weylas geraakte ze gedurende een paar maten zelfs volledig de toon kwijt.

Voeg daarbij nog een publiek dat het nodig vindt om na elk lied te applaudisseren en ik had een avond om snel te vergeten...

Publicatie: zondag 17 april 2011 om 07:46
Rubriek: Liedrecital