Die Zauberflöte in Bochum

In de Jahrhunderthalle werd, afwisselend met St-François d'Assise ook Mozarts Die Zauberflöte opgevoerd. Deze opera is een echt repertoire-stuk, maar La Fura dels Baus staat garant voor een eigenzinnige aanpak van de opera.

De meest ingrijpende aanpassing was de volledige liquidatie van alle dialogen. In de plaats daarvan werden gedichten van Rafael Argullol door de luidsprekers gestuurd. Sommige woorden uit deze gedichten worden ook nog eens op de wanden geprojecteerd. De teksten zijn weliswaar vaag verbonden met de originele dialogen, maar slagen er toch niet in om het verhaal op een coherente manier te vertellen (wat waarschijnlijk ook niet de bedoeling was). Zonder de dialogen verandert ook heel het karakter van de opera. Vooral Papageno is hiervan het slachtoffer omdat heel zijn wezen tot uiting komt in zijn dialogen met Tamino, Pamina, de "oude" Papagena, ... Wat overblijft is een kleurloze postkaart.

Het scenebeeld bestaat uit grote opblaasbare matrassen die door 24 "dansers" gemanipuleerd worden tot telkens een ander decor. Het is een interessante oplossing voor snelle scenewisselingen. Dan zijn er ook nog een paar schitterende vondsten, zoals de scene Pamina-Monostatos-Papageno die zich afspeelt in een "ballenbad". Anderzijds zijn er ook minder geslaagde ideeën... Pamina die de doos, van waarin Sarastro zijn aria "In diesen heil'gen Hallen" zingt, doorsteekt met zwaarden als de klassieke goocheltruuk, is bijvoorbeeld volledig naast de kwestie.

Bij de zangers sprong vooral Genia Kühmeier eruit. Zij zingt een hemels mooie Pamina. Haar grote aria "Ach, ich fühl's" - die ze zingt terwijl ze in zo'n matras zit - is een toonbeeld van hoe de dramatiek in die aria uitgedrukt kan worden, zonder de Mozartlijn geweld aan te doen. Op een vergelijkbaar niveau staat Matthias Klink als Tamino.

Papageno werd gezongen door Christian Gerhaher. Tot nu toe had ik hem enkel gehoord in liedrecitals, waar hij uitblinkt in fysiek statische vertolkingen. Als Papageno is er niet veel verschil: hij is en blijft een houten klaas. Het was daarom ook geen best idee om hem zijn vogelfluitje af te nemen en dat te vervangen door een Elvis-achtige "hip shake". Vocaal komt hij ook zwak over, omdat zijn stem nauwelijks projecteert.

De Sarastro van Kwangchul Youn en de Königin der Nacht van Erika Miklosa waren verdienstelijk, maar ook niet meer. Kwangchul Youn heeft niet voldoende stem in de diepte; Erika Miklosa had dan weer problemen om de recitatief-inleidingen tot een goed einde te brengen.

Publicatie: dinsdag 16 september 2003 om 18:27
Rubriek: Opera