Bryn Terfel in het PSK

Het heeft lang geduurd... maar gisteren was het de eerste keer dat ik de Welshe bariton Bryn Terfel live hoorde. Hij was samen met Malcolm Martineau te gast in het - bijna uitverkochte - Paleis voor Schone Kunsten te Brussel.

Aangezien ik allerlei verhalen gehoord had over zijn uitbundigheid als acteur op de operascène, had ik mij op het ergste voorbereid. Maar ik was aangenaam verrast om te ontdekken dat Bryn Terfel een voorbeeldig Liedzanger blijkt te zijn, die vooral vocale accenten legt, al dan niet ondersteund door expressieve gezichtsuitdrukkingen. Alleen in Schuberts Trinklied was de verleiding net te groot om toch even de zatlap uit te hangen...

Zoals gezegd ligt al zijn expressie in zijn stem, waarbij vooral sommige tempowisselingen opvielen. In Schumanns ballade Die beide Grenadiere schakelt hij bruusk in een hogere versnelling op het moment dat de Marseillaise weerklinkt in plaats van het tempo geleidelijk op te drijven. Een gelijkaardige versnelling kwam er in het begin van Die Forelle dat traag ingeleid werd door Martineau, maar dat dan tegen hoge snelheid verder gezet werd door Terfel... niet geheel ongepast gezien het "da schoss in froher Eil'".

Het eerste deel van de avond bestond uit meer liederen van Schubert en Schumann waar een goed evenwicht gevonden werd tussen het intieme - Litanei, Widmung - en het uitbundige zoals Rastlose Liebe, Wenn durch die Piazetta, ... Ik had enkel wat problemen met zijn piano-zingen waarbij zijn stem soms begint te zweven en niet altijd even stabiel blijkt. Malcolm Martineau - die ik als een van de beste hedendaagse Liedpianisten beschouw - kon schitteren bij o.a. het lange naspel van Mein Wagen rollet langsam. In zijn geheel was dit al een zeer onderhoudend eerste deel.

Na de pauze zong hij eerst Iberts Quatre chansons de Don Quichotte, die hij - wat mij betreft - gerust achterwege had mogen laten. Zijn Franse uitspraak is meer dan behoorlijk, maar hij komt niet erg geloofwaardig over als Don Quichotte. De ode aan Dulcinée bijvoorbeeld was saai en de aankondiging van zijn dood is alles behalve ontroerend. Zeker als je dat vergelijkt met José van Dam - die deze liederen een vijftal jaren geleden in deze zelfde zaal gezongen heeft - toen was de dood van Don Quichotte niet minder dan hartverscheurend.

Daarna kwamen - de mij onbekende - cyclus Let us garlands bring, vijf teksten van Shakespeare getoonzet door Finzi. Hier kon hij dan weer wel ontroeren in o.a. het eerste lied Come away, come away, death. Dit is trouwens een interessante liedcyclus met mooie contrasterende liederen. Bryn Terfel eindigde zijn recital met een medley van Welsh Folk songs... liederen waar een normaal mens zijn tong over breekt.

Tenslotte nog drie bisnummers, waaronder Don Giovanni's serenade, die hij richtte op een - niets vermoedende ? - toeschouwster op de eerste rij. En hij eindigde - hoe kan het ook anders - met Flanders & Swann... weliswaar niet de beroemde Hippopotamus Song, waarmee hij in Angelsaksische landen heel de zaal aan het meezingen krijgt, maar het hilarische "rondo" The gasman, waarmee ook Malcolm Martineau bij het souffleren meezong "...because he likes the acoustics of this hall".

Publicatie: dinsdag 24 september 2002 om 07:37
Rubriek: Liedrecital