Camilla Tilling in De Singel
De zaal van De Singel was zaterdagavond maar half gevuld voor de jonge Zweedse sopraan Camilla Tilling en de pianist Roger Vignoles. Het was nochtans een klassiek liedrecital, met hier en daar toch een paar verrassingen.
Voor de pauze zong ze selecties uit twee liederboeken; eerst uit Myrthen, Robert Schumanns cadeau aan zijn Clara, en vervolgens uit het Italienisches Liederbuch van Wolf. Na de pauze zong ze minder gekende liederen van Richard Strauss.
Camilla Tilling zingt met een heldere sopraanstem en de interpretatieve inleving van een volleerde liedzangeres. Ze geeft elk lied zijn eigen inkleding en benadert elk lied als een apart verhaal, waarbij ze alle mogelijke technische middelen aanwendt. Hierdoor boeit ze van begin tot einde en wordt haar liedrecital geen saaie potpourri van bekende en minder bekende werken.
De Schumann-liederen bestonden grotendeels uit het ijzeren repertoire met liederen als Widmung en Die Lotusblume. Ze eindigde dat groepje met de knipoog van Rätsel, waarmee ze ook bewijst dat ze humor kan binnenbrengen in een liedrecital en - belangrijker - ook kan overbrengen op het publiek. Daarmee is dan de toon gezet voor het vervolg met de Wolf-liederen.
Liederen van het Italienisches Liederbuch uit hun context rukken is een heikele zaak. Wanneer de selectie - zoals hier - als een doorlopende reeks liederen uitgevoerd wordt, zonder nauwelijks een pauze tussen twee liederen, dan botst het soms wel eens. Op papier ziet het er wel leuk uit om bijvoorbeeld Auch kleine Dinge en Mein Liebster ist so klein op elkaar te laten volgen, maar in de praktijk "klinkt" het niet. Wat niet wegneemt dat Tilling ze met de nodige charme gezongen heeft.
Mijn standpunt dat Richard Strauss nauwelijks liederen geschreven heeft die het uitvoeren waard zijn, is ondertussen wel bekend. De Drei Lieder der Ophelia zijn - wat mij betreft - een typisch voorbeeld van hoe nietszeggend Strauss' liederen kunnen zijn. Ik hield dan ook mijn hart vast voor de reeks onbekendere liederen die erna kwamen. Maar ik was aangenaam verrast dat Camilla Tilling erin slaagde om sommige van die liederen niet als Strauss te laten klinken. Du meines Herzens Krönelein klonk bijvoorbeeld heel Wolfiaans. En Mein Auge was een ontdekking en kan toegevoegd worden aan het lijstje met het handvol aanvaardbare Strauss-liederen.
Achteraf gezien, was het spijtig dat er maar zo weinig liefhebbers op dit recital waren afgekomen... want Camilla Tilling verdient het om meer gehoord te worden als liedzangeres.
Publicatie: zondag 9 februari 2003 om 20:34
Rubriek: Liedrecital