Young Artist Platform in Zeist
Gisteren vond voor de vijfde keer het Young Artist Platform plaats, waarbij zes liedduo's strijden om een ticket voor een recital op het volgende Liedfestival Zeist én op het Oxford Song Festival.
(foto © Mel Boas)
De liedduo's moeten een recital brengen van een half uur. De enige voorwaarde is dat ze ook een verplicht werk moeten uitvoeren. Dit jaar werd dit lied gecomponeerd door de jonge componist Primo Ish-Hurwitz. Zijn lied We are changing past in het festivalthema "Toekomstmuziek" en gaat over de klimaatwijziging, waarbij hij promotieteksten van KLM, Shell, ING en Saoedi-Arabië combineert. De ondertitel i.v.m. greenwashing verboden advertentieteksten geeft een indicatie van de teneur van de teksten. In zijn compositie wisselt hij zang en melodrama af. Vooral in de gesproken stukken kunnen de zangers eigen accenten leggen, zoals met de zinnen "Struggling with that ?" of "The biggest threat to the planet ? Pessimism !".
De zes duo's - vier sopranen, een tenor en een bariton, en uiteraard zes pianisten - zijn geen onbekenden in Zeist. Ze hebben allemaal eerder op het podium van het Liedfestival gestaan, meestal als deelnemers aan de master classes. Zo ook de sopraan Kris Ng en pianist Aaron Ormaza Vera die vorig jaar deelgenomen hebben en nu als eerste aantraden. Ze begonnen meteen met het verplicht werk, een leuke uitvoering waarbij Kris Ng het halve podium bestreek om de verschillende marketeers uit te beelden. Het spijtige is dat ze moeilijk verstaanbaar is, wat ook voor de rest van haar programma en haar zeggingskracht hypothekeerde... soms was het zelfs lastig om de taal te herkennen. De hoofdbrok van haar programma bestond uit sonnetten in het Duits (Schubert), Frans (Ullmann) en Italiaans (ene Hans Martin Gräbner), onderbroken door een mooie Chinese ballade van Doming Lam, en afgerond met een veel te snel uitgevoerde Auflösung van Schubert.
De Amerikaanse tenor Cooper Kendall en Semyon Berezin waren er vorig jaar ook bij in de master class. Zij bewaarden We are changing voor het laatst. Met een duidelijke voordracht brachten ze de ironie van de tekst goed tot uiting en kregen daarvoor een eervolle vermelding van de componist en de jury. De rest van hun programma was grosso modo opgebouwd in groepjes van twee, met twee Haydn-liederen, gevolgd door twee Hans Christian Andersen-liederen van Schumann uit zijn Opus 40. Coopers Duits klinkt soms wat raar in Der Soldat, maar hij speelt met een hoop vocale kleuren in Der Spielmann... misschien zelfs iets te veel. Van de twee Poulenc-liederen vond ik zijn Hôtel iets te statisch, het kan ook best wat humor verdragen. Twee "Hermit Songs" van Barber waren wel uitstekend, met de kat die in The Monk and his Cat weer heerlijk over de piano trippelt, of een sfeervolle The desire for Hermitage.
De Nederlandse sopraan Elisa Maayeshi en Pieter Bogaert hadden hun programma de titel "Du bist die Zukunft" gegeven, naar het lied Du bist die Zukunft, grosses Morgenrot van Inger Wikström waarmee ze hun recital zouden beëindigen. In een eerste Franstalig blokje zijn ze nog in de kindertijd met Poulencs Ba, Be, Bi, Bo, Bu of een selectie uit Le bestiaire. De rest van het toekomstig leven passeert de revue met onder andere een opvallende Grenzen der Menschheit in de versie van Alban Berg. Het wordt allemaal mooi gezongen, maar er blijft weinig hangen.
(foto © Mel Boas)
Dat in tegenstelling tot het overweldigende recital van de Griekse sopraan Vassia Alati en Yuto Kiguchi. Vanaf de eerste strofe van On the Road: a Marching Tune zat ik op het puntje van mijn stoel. Dit lied van Ethel Smyth ging naadloos over in Rihms Tomorrow is Saint Valentine's Day. De waazin van Ophelia keert op expressieve wijze terug in Dance of the moon in Santiago van George Crumb. In Crumbs bekende stijl wordt weer de volledige piano bespeeld, ook de binnenkant. Met een gefluisterde spookstem brengt Alati het lied tot een ijzig einde "... and dances in the Courtyard of the Dead". Crumbs lied werd omkaderd door een Grieks volkslied - geen idee waarover het ging behalve dat het over een of andere vloek ging, maar het was aangrijpend mooi - en Lilium, een compositie van MOKA (het duo Kayo Konishi en Yukio Kondo) voor een anime-serie op religieuze Latijnse teksten... ook heel mooi lyrisch gebracht. Wolfs Verborgenheit was een ontroerend hoogtepunt. Een paar teksthaperingen in We are changing kan de beste overkomen. Hoe dan ook was dit recital het beste wat ik deze week al gehoord heb. Ze sloten af met een soort bisnummer ala Petibon met Aboulkers Je t'aime, maar was - wat mij betreft - eigenlijk overbodig.
De Roemeense bariton Alexandru Suciu en Bianca Murariu hebben het zich gemakkelijk gemaakt in het bedenken van een programma. Ze voerden enkel Lieder eines fahrende Gesellen op. Om hun kunnen in een wedstrijd voor te stellen, is dat een nogal eenzijdige keuze. Het zou nog te verantwoorden zijn als ze dan een fantastische uitvoering zouden geven van Mahlers cyclus, maar dat was niet het geval... daarvoor is zijn stem nog te onaf met een zwakke hoogte of een haperende passaggio. Het verplicht werk deed hij wel goed, goed geacteerd en expressief gebracht.
Het laatste duo, de Nederlandse sopraan Noëlle Drost en Jorian van Nee, hadden een heel verhaal bedacht, ongetwijfeld geïnspireerd door We are changing. Dat lied begint met een gesproken tekst: "Fortunately, the way we travel is changing. Together we are on the road to a more sustainable future". Dat idee hebben ze doorgetrokken naar zo ongeveer alle andere liederen. Terwijl Jorian van Nee improviseert met de muziek van het lied, reciteert Drost een tekst over een waterdruppel die een rivier wordt, die onder invloed van de klimaatwijziging aanleiding kan geven tot overstromingen. Ze maakt weliswaar wat uitspraakfoutjes tegen het Frans in Sanglots, maar weet wel de typsiche Poulenc-sfeer te raken. Tijdens de bekende Goethe-tekst Der Fischer in de versie van Fanny Mendelssohn gaat ze op haar knieën zitten (en verdwijnt zo uit beeld) en legt haar sjaal op de grond als een soort rivier. Om een of andere reden zingt ze Weills Complainte de la Seine met een glimlach... ondanks een tekst over wapens, tranen en doden die op de bodem van de Seine liggen. Daarna volgde het verplicht werk, als enige had ze niet de moeite gedaan om het lied van buiten te leren. Na een goede uitvoering van Poulencs Deux poèmes de Louis Aragon eindigden ze met Der explodierende Kopf van Christian Jost (van Nee klopt ook op de snaren van de piano om explosies te evoceren) en Let it be forgotten van Crumb, waarbij ze haar sjaal terug opraapt en om de schouders hangt.
Het zal duidelijk zijn dat er voor mij een evidente winnaar is, het duo Vassia Alati en Yuto Kiguchi. Maar uiteraard dacht de jury daar anders over en gaf de prijzen aan de twee Nederlandse sopranen. Drost kreeg de hoofdprijs, Maayeshi een troostprijs in de vorm van een recital op het Liedfestival volgend jaar.
Publicatie: donderdag 22 mei 2025 om 11:41
Rubriek: Liedrecital