Judith van Wanroij en Maarten Koningsberger in Zeist

Op een liedfestival met een vertel-thema, is het een interessant idee om een recital te wijden aan de eerste lied- en balladezangers. De troubadours van dienst gisteren, waren sopraan Judith van Wanroij en bariton Maarten Koningsberger.

(foto © Mel Boas)

Troubadours hadden de gewoonte om zichzelf te begeleiden. Zo ver gingen ze niet, maar de vleugelpiano was wel opzij geschoven, en de zangers werden begeleid door Maarten van der Grinten op zowel klassieke als elektrische gitaar, en door Regina Albanez op luit en theorbe. Het podium stond vol met warm oplichtende lampjes om zo wat middeleeuwse sfeer bij modern kaarslicht te creëren. Tot zover was alles goed.

Problematischer was het programma. Er werd van de hak op de tak gesprongen: van Engelse, Franse en Italiaanse barokmuziek (Dowland, Purcell, Lambert, Monteverdi, Scarlatti) naar 20ste eeuwse muziek gaande van een jazz-standard als Misty over popnummers als Evergreen van Barbra Streisand of een Frans chanson van Barbara tot de kleinkunst van De Troubadour waarmee Lenny Kuhr ooit het Eurovisiesongfestival won. Een eenzaam streepje Brahms of Schubert moesten de romantiek verdedigen. Op zich is er niets mis met wat lichtere muziek in een liedrecital, maar in dit programma zat geen lijn... of toch geen die ik kon ontdekken.

Die veelheid aan liederen maakte ook de regie problematisch, oftewel wie gaat wanneer waar staan of zitten voor elk lied. Tijdens de voorstelling gaven ze zelf toe dat ze dit niet gerepeteerd hadden. Een beetje improvisatie kan geen kwaad, maar een volledig recital lang met stoelen en krukken schuiven om de gewenste opzet te krijgen komt heel rommelig en onprofessioneel over.

Dat zou nog allemaal te vergeven zijn als het muzikaal op niveau zou zijn. Nu, om een programma te zingen met zo veel uiteenlopende stijlen moet je als zanger van goede huize zijn om dit allemaal enigszins overtuigend te kunnen brengen. Het verrassende was dat beide zangers me letterlijk in geen enkel lied konden overtuigen. Zelfs een klassieker als Schuberts Seligkeit werd slecht gezongen. Koningsberger zingt zonder kleur, zijn stem is zelfs af en toe onstabiel, en van Wanroij vergeet regelmatig haar stem te steunen waardoor een accordeoneffect ontstaat en de verstaanbaarheid ver zoek is. Het enige leuke moment van de avond was de begeleiding van Tosti's Ideale op elektrische gitaar in een Bonanza-versie; het feit dat de zangeres zelf ook de slappe lach kreeg, gaf ook de indruk dat ze daar ook niet op voorbereid was. Misschien hadden ze dat ook niet gerepeteerd...

De zeven jaar dat ik nu al naar Zeist kom, is er altijd wel een of ander recital dat om een of andere reden wat minder is. Maar het recital van gisterenavond kan wel als het absolute dieptepunt genoteerd worden, vooral omdat het op zoveel vlakken tegelijkertijd faalde. Maar de rest van het publiek leek zich te amuseren, zeker toen het luidkeels De Troubadour mocht meezingen.

Publicatie: woensdag 22 mei 2024 om 15:02
Rubriek: Liedrecital