Adina in Bad Wildbad

Gisteren werd in het Königliches Kurtheater een, voor mij, onbekende opera opgevoerd met een geëngageerde bezetting van jonge zangers... Rossini's "farsa semiseria" Adina, o Il califfo di Bagdad.

Selimo, Adina

De handeling is heel sterk verwant met die van Die Entführung aus dem Serail. De Kalief wil trouwen met zijn slavin Adina, omdat ze hem erg doet denken aan zijn overleden vrouw Zora. Adina's vorige geliefde Selimo (Adina denkt dat hij dood is) wil haar bevrijden met de hulp van Mustafà, de tuinman van de Kalief. De reddingsactie wordt verijdeld, Selimo en Mustafà worden ter dood veroordeeld. Maar op het laatste nippertje ziet de Kalief een medaillon rond de hals van Adina, waaruit blijkt dat ze zijn en Zora's dochter is... eind goed, al goed.

De opvoering in Bad Wildbad werd als een "moderne Erstaufführung" omschreven. Dat heeft vooral te maken met het toevoegen van een trio voor Adina, Selimo en Mustafà. Om een of andere reden had Rossini dat trio niet gecomponeerd, alhoewel het een essentiële scene is: het is het moment waarop Adina en Selimo elkaar terugzien en besluiten te vluchten. Ze hebben daarvoor het trio overgenomen uit La schiava in Bagdad van Giovanni Pacini. Felice Romani's libretto voor Pacini's opera werd door ene Gherardo Bevilacqua-Aldobrandini bewerkt en ingekort tot het libretto voor Rossini's farsa. En aangezien Pacini dezelfde stemverdeling heeft voor deze drie rollen, was het eenvoudig in te passen. Ook muzikaal klinkt het heel Rossiniaans.

Jochen Schönleber had eerder een tenenkrullende Leçon de chant geregisseerd, dus hield ik mijn hart vast voor deze Adina. Het valt een stuk beter mee, al zijn er toch weer wat gekke ideeën en een zwakke koorregie. Het grootste probleem is dat hij alle oriëntalistiek wil vermijden, ondanks de talloze verwijzingen ernaar in de aria's en recitatieven, en hij maakt van de Kalief een Zuid-Amerikaanse despoot. Voor de rest doet hij met dat idee niks, tenzij om de Kalief te modelleren op Fidel Castro. Hij gelooft ook niet dat Adina met de (uiteraard veel oudere) Kalief wil trouwen en dus laat hij Adina tijdens haar aardbeien-cavatina zijn portret besmeuren met aardbeien. Dat hij tenslotte Mustafà laat executeren, zet dan weer een domper op de feestvreugde...

De bezetting werd aangevoerd door de Adina van de Spaanse Sara Blanch. Ze zingt met een mooie en ruime sopraan en met vlotte coloraturen in de cavatina "Fragolette fortunate", al zit er een snerpend kantje aan haar topnoten. César Arrieta was hier eerder te horen als Ubaldo. Als Selimo maakt hij meer indruk. Hij zingt zijn openingsaria met een mooi Florez-achtig timbre. Tegen het einde van de avond, in "S'alza la notte", worden de hoge noten wat moeizamer langs onder genomen. Emmanuel Franco zingt na Toccato ook een uitstekende Kalief. Hij ratelt in volleerde buffostijl, maar kan ook de ontroering opzoeken in "D'intorno al serraglio" als hij hoort over Adina's ontrouw.

Publicatie: zaterdag 23 juli 2022 om 09:16
Rubriek: Opera