Mark Padmore in de Munt

Ik had beter moeten en kunnen weten...

(foto © Marco Borggreve)

De laatste keer dat ik Mark Padmore gehoord heb, was tijdens het Liedfestival Zeist. Hij had toen al geen al te beste indruk nagelaten. Dat is bijna drie jaar geleden en ondertussen is zijn stem verder afgetakeld, in die mate dat het ondraaglijk geworden is voor mij.

Voor zijn recital met pianist Simon Lepper in de Munt had hij nochtans een interessant programma samengesteld met een volledig Verlaine-programma voor de pauze. Maar na het eerste lied, Faurés Mandoline zonder charme, had ik al zin om de zaal te ontvluchten. Elke noot klinkt gefabriceerd, iets langer aangehouden noten worden ontsierd door een lelijk vibrato, hij verstoort zijn legato met ongemakkelijke pauzes. Het werkt allemaal zo onnatuurlijk en krampachtig dat er weinig tot geen ruimte overblijft om van de poëzie en de muziek te genieten.

Hij zingt wel een kraakhelder Frans. Maar na een Hahn-blokje, dat begon met een chansonachtige vertolking van Chanson d'automne en eindigde met een tenenkrullende L'heure exquise, hield ik het voor bekeken en sloop ik de Munt uit...

Publicatie: dinsdag 8 februari 2022 om 08:44
Rubriek: Liedrecital