Samuel Hasselhorn in Antwerpen

Eerder dit jaar heeft het Antwerp LiedFest al een aantal publiekloze liedrecitals gestreamd, maar nu zijn ze terug live met een mini-festivalletje van drie dagen in de Sint-Pauluskerk. De eerste zanger in de rij was meteen de bariton Samuel Hasselhorn, met Aaron Wajnberg aan de piano.

Ze begonnen met de Vier ernste Gesänge van Brahms. Hasselhorns stem heeft gewonnen aan robuustheid. Het weke dat hij vroeger in zijn stem had, is volledig verdwenen. Dat viriel timbre is zeker een aanwinst, maar dat gaat blijkbaar ook ten koste van zijn nuanceringsvermogen. O Tod, wie bitter bist du was het beste van de vier Brahmsliederen. Bij de andere drie liederen ontbrak het aan contemplatieve duiding.

Een en ander heeft ook te maken met de pianist, waarmee hij constant in gevecht leek te zijn. Wajnberg speelde amper iets minder dan forte en Hasselhorn liet zich opzwepen om dat pianistiek geweld te overtreffen. Brahms moest het onderspit delven.

Dat was nog meer het geval bij Schumanns Kerner-Lieder. Een van de monumentale liederen daarin is Stirb, Lieb' und Freud', normaal een hoogtepunt van subtiliteit om bijvoorbeeld ook de stem van het meisje een andere kleur te geven. Hasselhorn probeert wel, maar de verwachte lichtheid is er niet helemaal. Ondertussen raast de piano verder tot er bij Stille Liebe even een moment van rust komt.

Ze hebben ook maar negen van de twaalf liederen uitgevoerd. De reden is me niet meteen duidelijk... misschien om het volledige recital zonder pauze binnen één uur af te kunnen ronden ? Het voorlaatste lied sneuvelde om begrijpbare redenen. Maar ook in het begin werd er geknipt zodat Wanderlied, Sehnsucht nach der Waldgegend en Wanderung als één samenhangend trio gebracht kon worden... wat wel werkte.

Het publiek gaf bijna meteen een staande ovatie en kreeg met Du bist wie eine Blume nog een bisnummer. Maar wat mij betreft, is deze driedaagse niet begonnen zoals ik verwacht had.

Publicatie: woensdag 18 augustus 2021 om 22:28
Rubriek: Liedrecital