Fleur Barron in Portland/Londen*

Voor een tweede Winterreise dit weekend moest ik even de oceaan over richting Portland (Oregon) naar "Chamber Music Northwest", waar Fleur Barron en Julius Drake een opmerkelijke en doorleefde uitvoering gaven.

Nu, Barron en Drake waren niet echt in Portland, maar hadden hun uitvoering vooraf opgenomen in de Razumovsky Academy te London. Ik had Fleur Barron vorig jaar ontdekt op het Oxford Lieder Festival in het voorprogramma van Ian Bostridge. In de vier Schubertliederen die ze toen zong, had ze een overweldigende indruk gemaakt... en haar Winterreise is niet minder memorabel.

Ze beschikt over alle basisvereisten voor een liedzangeres: een perfecte dictie, een fantastisch mooi rokerig timbre, een oneindig palet aan kleuren, een ongebreidelde interpretatieve fantasie en een stem die amper technische beperkingen kent. In deze Winterreise horen we verontwaardiging, woede, liefde, ontgoocheling... en dan zijn we nog maar net begonnen aan Gute Nacht. Na Die Wetterfahne lag ik al emotioneel in duigen. Ik smelt weg bij haar donkere altkleuren in Gefrorne Tränen en bij Erstarrung hield ik het niet meer droog.

Na een intense Der Lindenbaum stort de Wanderer zijn hart uit bij het beekje van Wasserflut zoals we dit zo vaak horen in Die schöne Müllerin. Na de pijnlijke herinneringen van Auf dem Flusse komen we terecht in extreme stemmingswisselingen van Rückblick, wat even later nog eens terugkomt in Frühlingstraum.

Een vraag die elke Winterreise-vertolker zich stelt, is waar de cyclus naartoe gaat. Oftewel, wat is het lot van de Wanderer ? In Irrlicht krijgen we een eerste indicatie in de manier waarop Barron - haast profetisch - "jedes Leiden auch sein Grab" zingt. Dat grafthema zal als een rode draad door het tweede deel van de cyclus lopen. Die "Todessehnsucht" maakt ze prominent in Der greise Kopf, Die Krähe wordt haar doodsgezel "treue bis zum Bahre". En als ze op het einde van Letzte Hoffnung de nadruk legt op "wein' auf meiner Hoffnung Grab", dan is het wel duidelijk dat dit zijn laatste reis zal zijn.

Een tweede omslagpunt komt in Der Wegweiser, per definitie het lied dat de weg wijst naar het einde. De Wanderer heeft vrede met zijn lot: "eine Strasse muss ich gehen, die noch Keiner ging zurück". Dat gevoel wordt verdergezet in een serene vertolking van Das Wirtshaus. Na een hallucinante Die Nebensonnen - "im Dunkeln wird mir wohler sein" - laat Julius Drake het draaiorgel van Der Leiermann opvallend dreigend klinken...

Zoals met alle grote uitvoeringen - waartoe ik deze ontegensprekelijk reken - verschaft ze je nieuwe inzichten. Het is dan ook nauwelijks te geloven dat dit nog maar de vierde keer was dat Barron Winterreise zong. Mijn fantasie schiet te kort om voor te stellen waar ze de volgende dertig jaar naartoe gaat met Winterreise. Hoe dan ook, ik kan alle Winterreise-liefhebbers enkel aanraden om naar cmnw.org te gaan en een ticket te kopen. Dit moet je écht horen !

Publicatie: zondag 28 februari 2021 om 10:41
Rubriek: Liedrecital