Benjamin Appl in Oxford

Vandaag stond het Oxford Lieder Festival in het teken van de mythes uit de antieke oudheid. Voor het goed gevulde avondprogramma met twee recitals en een lezing werd dan ook uitgeweken naar het Ashmolean Museum.

De avond begon in de centrale zaal met Griekse en Romeinse beelden waar Benjamin Appl en Graham Johnson een overweldigende vertolking gaven van Schuberts grootste Antiken-Lieder. Ze begonnen echter met het eerder ingetogen Die Götter Griechenlands. Maar meteen daarna kreeg Der entsühnte Orest dezelfde vocale grandeur als Prometheus, waarmee ze het recital afsloten. Ook het dramatische Gruppe aus dem Tartarus werd gekenmerkt door een verzengende intensiteit.

Tussen de twee Schubertgroepen voegden ze Engelse liederen uit de 20ste eeuw toe, zoals het mooie Look not in my eyes van George Butterworth op een gedicht van A.E. Housman over Echo en Narcissus. Het einde van Brittens Sokrates und Alcibiades lied Johnson naadloos overgaan in Schuberts Atys. Maar het is toch Appls Prometheus die blijft hangen. Hij laveert in zijn expressie moeiteloos van woede en sarcasme, als hij met een ongeziene afkeer "euch, Götter" uitspuwt, naar deemoed en hoogmoed. Met Ganymed als bisnummer sloten ze het eerste hoofdstuk van de avond af.

Na een drankje tussen de antieke artefacten verhuisden we naar het dakrestaurant van het museum voor een boeiende lezing door professor Michael Scott over de antieke mythologie nu en in de toekomst, oftwel van Boris Johnson tot Assassin's Creed...

De laatste verhuizing bracht ons naar de Mallett Gallery waar de sopraan Rowan Pierce en klavecinist Nathaniel Mander ons opwachtten voor een kort recital met muziek van Purcell om de avond passend af te sluiten.

Nu, ik ben geen grote fan van Purcell... maar de manier waarop Pierce deze liederen zong, kon me wel overtuigen. Ze is dan misschien wel een soubrette, maar één met veel vocale kleuren en expressiemogelijkheden, waardoor ze elke tekstherhaling toch weer net iets anders kan laten klinken. Maar wat me vooral beviel, is dat ze al deze liederen ongegeneerd met een vol vibrato zong. Het bekende Music for a While werd zo het emotionele hoogtepunt van de avond.

Het middagconcert in het auditorium van St John's College, recht tegenover het museum, was gewijd aan On Wenlock Edge. Op het eerste zicht lijkt dat niet in een antiek-mythologische dag te passen. Maar de teksten zijn van A.E. Housman die in Oxford over de klassieken doceerde, wat dan weer zijn invloed had op zijn gedichten, zoals professor Jennifer Ingleheart eloquent toelichtte in haar lezing.

De uitvoering van de zes liederen van Ralph Vaughan Williams is vooral van belang omwille van de animatiefilm die erbij gemaakt werd. Sommigen kennen misschien de Erlkönig-film, die het Festival heeft laten maken toen ze vijf jaar geleden alle Schubertliederen uitgevoerd hebben. Dezelfde animator, Jeremy Hamway-Bidgood, heeft nu hetzelfde gedaan voor On Wenlock Edge. Het grote voordeel van deze film is dat het afleidt van de zang van Daniel Norman, wiens tenor met haken en ogen aan elkaar hangt.

Publicatie: zondag 20 oktober 2019 om 23:28
Rubriek: Liedrecital