Tara Erraught in Schwarzenberg

Oorspronkelijk zou de sopraan Brenda Rae vanmiddag een recital zingen, maar ze geniet nog een paar weken van haar moederschapsrust. De Ierse mezzo Tara Erraught veroverde de Angelika-Kauffmann-Saal, samen met de voorziene pianist Malcolm Martineau.

(foto © Schubertiade Schwarzenberg)

Het is de eerste keer dat ik Tara Erraught hoorde. Alhoewel ze twee jaar geleden ook al in Schwarzenberg opgetreden heeft, bracht ze een programma dat leest als een visitekaartje... een visitekaartje om U tegen te zeggen.

Ze begon met vijf Mörike-Lieder van Hugo Wolf. In Er ist's klonk haar stem nog wat klein en Das verlassene Mägdlein kon nog iets meer emotionele diepgang krijgen, maar vanaf het derde lied stond ze er. Verhalende liederen als Begegnung of Nixe Binsefuss werden lichtjes uitgeacteerd met een perfect gevoel voor timing. Maar het is met een groot lied als Verborgenheit dat ze echt ontroert. Martineau is zijn geniale zelf als hij hymne-achtige plechtstatigheid verleent, terwijl Erraught met een gebalde frasering en een massa vocale reserve "wonniglich in meiner Brust" zingt.

Die verbluffende stembeheersing komt terug halverwege de vijf Schubertliederen. De eerste noot van Nacht und Träume is daarbij cruciaal. Perfect geplaatst en een springplank voor een volledig uitgesponnen mezza voce. Enkel "Die belauschen sie mit Lust" zwelt even kortstondig op, een vertolking die de perfectie benadert. Ze doet dat nog eens dunnetjes over in Der Hirt auf dem Felsen - klarinettist Jörg Widmann werd ook gerecupereerd van het Rae-recital - in het aangrijpende middendeel, waarbij "So sehnend klang im Wald das Lied" vervuld was van de onontbeerlijke Sehnsucht.

Tijdens het eerste deel van het recital viel er dus al veel te genieten, maar het beste moest nog komen. Het absolute hoogtepunt was een fenomenale Lieder eines fahrenden Gesellen met daarenboven Malcolm Martineau die alle hoeken van de piano uitkuiste om toch weer nieuwe kleuren te vinden, zodat je op geen enkel moment naar een eventueel orkest zou verlangen. Haar stem lijkt gemaakt voor dit soort serieuzere werk met een dramatische lezing van Ich hab' ein glühend Messer of een doorleefde Die zwei blauen Augen.

Tenminste... dat zou je denken, tot ze zich op het luchtigere genre werpt. Ze haalt al haar charme boven en trippelt als een volleerde Hongaarse Csardasfürstin doorheen een selectie van Brahms' Zigeunerlieder. Een laaiend enthousiast publiek kreeg nog twee Ierse volksliederen: eerst Brittens versie van The Salley Gardens en tot slot She Moved through the Fair, zonder pianobegeleiding en ontroerend mooi. Onbewust moest ik daarbij terugdenken aan het slot van het recital van Paula Murrihy in Zeist... ook een Ierse mezzo die op het laatste moment opgetrommeld werd om in te springen.

Publicatie: maandag 26 augustus 2019 om 19:37
Rubriek: Liedrecital