Verdi-happening in deSingel

De jaarlijkse componistendag van deSingel was dit jaar gewijd aan Verdi met vier concerten... het eerste en het laatste met de Antwerp Symphony Orchestra onder leiding van Philippe Herreweghe.

Wie Verdi zegt, zegt opera. Maar zijn opera-oeuvre kwam relatief gezien vrij beperkt aan bod; de nadruk lag minstens even veel op de rest van zijn composities. Ik had enigszins verwacht om ook een aantal van zijn "romanze" te horen, maar dat aspect werd volledig genegeerd. Zijn Quattro Pezzi Sacri zijn atypische Verdi, gisteren uitgevoerd in de versie voor koor met het Collegium Vocale. De a capella uitvoering van "Ave Maria" of "Laudi alla Vergine Maria" waren een van de weinige echte rustpunten van de dag.

Voor het tweede concert kwam de jeugd aan de bak met deStudentenFilharmonie, een orkest met conservatoriumstudenten van Antwerpen en Den Haag, onder leiding van Giancarlo Andretta. Verschillende meeslepende opera-ouvertures - Nabucco, Giovanna d'arco, Vespri en Forza - domineerden het programma. Het (vrouwelijk) Kamerkoor Conservatorium Antwerpen brachten tussendoor het heksenkoor uit Macbeth en het zigeunerinnenkoor uit La traviata. Twee jonge solisten, Kristina Bitenc en Felipe Carlos, bleven bij Traviata. Bitenc zong een goede "E strano ... Sempre libera" met een ruime lyrische sopraan, al mag ze haar piano wat meer ontwikkelen. Carlos zong een "Lunge da lei" met een mooi timbre. Beide zangers lieten trouwens de traditionele hoge slotnoot achterwege.

Verdi heeft, weliswaar als tijdverdrijf, één strijkkwartet geschreven. Dat werd uitgevoerd door het Malibran Quartet tijdens het derde concert. Het is een kwartet dat in het Scherzo en het slot-Allegro vooruitkijkt naar Falstaff. Rond het kwartet zong Anna Samuil een paar bekende opera-aria's. De vorige keer dat ik haar gehoord heb, was als een rampzalige Violetta in Berlijn. Gisteren was haar "Addio del passato" geen verbetering. Uit haar overdramatische interpretatie van Luisa Millers "Tu puniscimi, o Signore" zou je niet kunnen opmaken dat het eigenlijk een gebed is. Ik weet ook niet wanneer ze bedacht heeft dat ze een spinto-rol als Amelia met "Morrò, ma prima in grazia" aankan. En als ze de Vespri-Bolero zingt met slordig staccato-werk, zonder triller en twijfelachtige intonatie in de coloraturen maakt ze de zaak enkel maar erger. Het dieptepunt van de dag.

De dag werd afgesloten met een vrij snelle uitvoering van het Messa da Requiem. Het solistenkwartet was uitstekend bezet met Luca Pisaroni in de baspartij. Mario Zeffiri kennen we uiteraard van zijn belcantorollen en hij zong dan ook een verbluffende "Ingemisco" met een oneindige adem en aangename stemvoering. Eleanor Lyons is essentieel een lyrische sopraan met mooie piano's, waardoor ze tijdens een paar spinto-momenten van het "Libera me" wat te kort kwam. Maar ik heb vooral genoten van Gerhild Romberger, die de altpartij met een sterkte tekstbetrokkenheid naar voor bracht.

Publicatie: maandag 16 april 2018 om 16:39
Rubriek: Concert