Matthias Goerne in het PSK

Matthias Goerne was deze week drie avonden in het PSK met de drie Schubert-liedcycli. Aangezien ik me te vaak erger aan hoe hij de laatste jaren recitals brengt, heb ik me beperkt tot het laatste optreden van de drie.

foto © Marco Borggreve

Het concert begon met een solo-optreden van de pianist Leif Ove Andsnes en de Drei Klavierstücke (D946), die Schubert een paar maanden voor Schwanengesang gecomponeerd had.

De laatste keer dat ik Matthias Goerne gehoord heb, was vorig jaar in Schwarzenberg en toen zong hij ook Schwanengesang, zonder Die Taubenpost maar met Herbst halverwege de Rellstab-Lieder . Ook in het PSK zingt hij meestal in de richting van de pianist. Wie dus rechts in de zaal zit, mist daardoor minstens twee derde van het recital. Maar vocaal was hij toch in iets betere doen met forte-noten die minder brullend overkwamen... alhoewel.

Als hij de hoogte ingaat, bijvoorbeeld de "starrender Fels" op het einde van Aufenthalt, borrelen die noten op uit zijn diepe register en klinken ze vrij schriel. Ook op het einde van In der Ferne moest hij een keer bijschakelen om "Welt hinaus Ziehenden" gezongen te krijgen. Bij Abschied trapte hij op zijn adem en "vergat" hij afscheid te nemen van de "Sonne" en het "Fensterlein".

In het algemeen verliepen de Heine-Lieder beter met een indrukwekkende Der Atlas die Wotan-dimensies aannam. Die Stadt begon hij dan weer fantastisch mezza voce. En Der Doppelgänger creëerde de verwachting van een perfecte uitvoering: voor een keer stond hij stil, hij zong recht in de zaal met een mooie stabiele lijn. Tot hij in de tweede strofe weer begon te kronkelen. En toen hij zowel "Schmerzensgewalt" als "eigne Gestalt" in twee keer moest zingen, was zijn kaars uit.

Publicatie: zaterdag 4 februari 2017 om 22:47
Rubriek: Liedrecital

Reacties

Guy Dalcq (zondag 5 februari 2017 om 19:00)

Goerne brengt de Lieder van Schubert met een zo sterke inhoudelijke inleving dat de enkele technische onvolkomenheden aan relevantie inboeten. Hij verstaat en beleeft de inhoud van de gedichten en bracht de zaal tot een intense stilte. Aan het eind van de Winterreise weet men weer wat verdriet en eenzaamheid betekenen; mij is die katharsis liever dan een louter vocaal brio. Ik ervoer zijn ingetogen bewegingen en zijn naar binnen gekeerde blik als geloofwaardig en nooit als storend.

Margo (zondag 5 februari 2017 om 14:12)

Het probleem is dat Goernes technische onvolkomheden zijn vertolking negatief beïnvloeden. Het is daarmee dat alles begint.

Presence en uitstraling zijn niet meteen twee kenmerken die ik met hem associeer. Daarvoor staat hij veel teveel tegen de muur te zingen of met zijn hoofd in de piano voor de spiekbriefjes (Herbst, bv.).

Maar ik begrijp dat zijn fans daar helemaal niet van wakker liggen.

Dirk Vermassen (zondag 5 februari 2017 om 12:40)

De beoordeling van een recital mag meer zijn dan het aanvinken van technische fouten en onvolkomenheden, hoop ik. Uitstraling, présence, engagement, diepgang, doorleefde interpretatie, beheersing van inhoudelijke en vormelijke registers: Goerne kreeg er drie avonden lang de hardnekkigste hoesters en kuchers mee stil, bracht de hele zaal op de been voor een onmiddellijke en unanieme staande ovatie, liet een verpletterende indruk na op, mag ik hopen, het merendeel van de aanwezigen.

Begin en einde van het laatste recital verdienen op zijn minst een vermelding: de hemels genuanceerde uitvoering van de Drie Klavierstücke door Leif Ove Andsnes, op zijn eentje even indrukwekkend als met de zanger erbij, en de onwerkelijk mooie Taubenpost, door Goerne na zijn olympische prestaties ervoor gezongen alsof het het eerste lied van de avond was. Topwerken met topuitvoerders: met drie zulke avonden alleen al is 2017 een memorabel jaar.