Le Pré aux Clercs in Parijs
De huidige intendant van de Opéra Comique had met Zampa in zijn eerste seizoen reeds een opéra comique van Ferdinand Hérold opgevoerd. Voor zijn laatste seizoen haalt hij Le Pré aux Clercs vanonder het stof. Deze opéra comique van Hérold kende in de 19de eeuw een onwaarschijnlijke populariteit met meer dan 1600 opvoeringen tussen 1832 (het jaar van de creatie) en 1949 (de laatste opvoering in Parijs).
foto © Vincent Pontet
De vraag is of die populariteit te begrijpen is ? Le Pré aux Clercs is even vaag gebaseerd op de "Chronique du règne de Charles IX" van Mérimée als Les Huguenots. Het speelt 10 jaar na de Bartholomeusnacht en is een stuk braver. Het verhaal heeft eigenlijk niet veel om het lijf...
De protestantse Mergy staat tegenover de katholieke Comminge met Isabelle de Montal ertussenin. Isabelle houdt van Mergy, maar zou met Comminge moeten trouwen. De koningin Marguerite de Valois bedenkt een complot zodat Isabelle met Mergy kan trouwen, daarbij geholpen door haar petekind Nicette die tegelijkertijd trouwt met haar Girot, een herbergier op de Pré-aux-Clercs (een soort flaneerweide op de linkeroever van de Seine, tegenover het Louvre). In het laatste bedrijf is er ook nog een duel tussen Mergy en Comminge op de Pré-aux-Clercs, dat Comminge uiteraard niet overleeft. Regisseur Eric Ruf brengt dit alles verzorgd in beeld met een librettogetrouwe, traditionele productie.
Op muzikaal vlak bevat het werk wel een paar mooie momenten. Mijn favoriet was het samenzweerderstrio op het einde van het tweede bedrijf. Maar ook individuele aria's vallen op. In de eerste plaats is er de romance van Mergy "O ma tendre amie", die in het voorafgaand recitatief reeds uitgesponnen versieringen vereist. De aria zelf brengt de tenor meteen in de buurt van hoge do's en verder... en dat allemaal op een nuchtere maag bij zijn entrée. Michael Spyres was de tenor van dienst die dit moest volbrengen. Alle hoge noten waren er, stilistisch correct genomen met een zachte voix mixte en stijvolle coloraturen, maar je voelt dat hij al die noten minutieus moet voorbereiden waardoor de aria niet echt vloeit.
Isabelle heeft een gelijkaardige aria "Jours de mon enfance" in het begin van het tweede bedrijf. Marie-Eve Munger bezingt met stralende sopraan haar liefde voor Mergy en voegt ook een fijne melancholie toe. Nicette werd gezongen door Jaël Azzaretti. Haar rondo "A la fleur du bel âge" is een van die typische aria's waarvan de melodie in je oor blijft zitten. Maar ik was het meest gecharmeerd van de Marguerite de Valois van Marie Lenormand, die met haar licht-donkere mezzo perfect contrasteert met de twee sopranen. Ze heeft weliswaar geen grote aria waar het publiek wild van wordt... maar de manier waarop Lenormand subtiel complotteert en ook in de dialogen natuurlijk overkomt, maakte dat zij - naar mijn gevoel - de eigenlijke hoofdrol speelt.
Het was een leuke voorstelling met een paar charmante aria's, maar ik ben niet overtuigd dat dit nu dé opéra comique is die dringend hernomen moest worden. Wie zelf wil oordelen, kan op 11 april afstemmen op France Musique voor de uitzending tijdens Samedi soir à l'opéra.
Publicatie: donderdag 26 maart 2015 om 09:12
Rubriek: Opera