Nathalie Stutzmann in de Munt

Eén van de vorige keren dat we een "vrouwelijke" Winterreise te horen kregen in de Munt, was met Christine Schäfer. De altstem van Nathalie Stutzmann kan moeilijk nog meer verschillen dan de hoge sopraan van Schäfer en ze lijkt daarom a priori meer geschikt voor Schuberts liedcyclus.

Ze zingt Winterreise in een onwaarschijnlijk lage tessituur en het is in dat register dat ze ook het best klinkt. Af en toe moet ze wel een sprong in de hoogte maken, maar die noten zijn lelijk en vibratoloos met een typische sirene-klank.

Die paar onaangename noten waren echter niet zo erg. Het is haar ongeïnspireerde interpretatie die me stoorde. Ze denkt blijkbaar dat een opeenstapeling van rallentando's de definitie is van een expressieve Winterreise. Soms valt een lied volledig stil, soms lijkt het een ingeving van het moment... waardoor haar pianiste Inger Södergren al een paar maten verder was in bijvoorbeeld Erstarrung tegen dat Stutzmann zich losgerukt had uit haar "slow motion".

Ze had ook constant een partituur voor zich staan, maar ze gebruikte die nauwelijks. Misschien had ze dat beter wel gedaan, want dan zouden er wat minder foute inzetten of verdwaalde noten geweest zijn. Ondertussen hamerde Södergren lustig alle poëzie uit de liederen: Irrlicht had niets mysterieus, Der Lindenbaum klonk meer als een onweer dan ritselende takken.

Het was wachten tot het einde van de cyclus, vooraleer er eindelijk één lijn in hun vertolking kwam, zo ongeveer vanaf Der Wegweiser. Mut was zelfs het beste van de hele avond. Maar tegen dan was mijn teleurstelling al compleet...

Publicatie: dinsdag 10 februari 2015 om 21:36
Rubriek: Liedrecital