Sylvia Schwartz in Oxford

Na het duo- en het trio-recital, was gisteren een "normaal" liedrecital te horen op het Oxford Lieder Festival. Sopraan Sylvia Schwartz en pianist Gary Matthewman brachten "A European Journey", een reis door zes landen in evenveel talen.

Ze begonnen met vier Schubert-liederen op gedichten van - uiteraard - Goethe. Met Gretchen am Spinnrade treft ze meteen de juiste sfeer. Al haar verdriet zit vervat in "Meine Ruh ist hin, mein Herz ist schwer" wat exuberant openbarst bij "sein Kuss". Meeres Stille vraagt dan weer een uniforme lijn met een stabiel mezza voce. Schwartz houdt heel de zaal in haar greep, je kan een speld horen vallen.

En dan Ganymed... vaak heb ik het gevoel dat de zanger zingt als een konijn dat naar de lichtbak van de "Alliebender Vater" zit te kijken, hopende dat hij dat in één adem gezongen krijgt. Bij Schwartz bestaat dat gevaar niet en maak je één van die zeldzame momenten mee dat duidelijk wordt wat er allemaal gebeurt vooraleer Ganymed door de wolken opstijgt naar Zeus. Na de sensuele uitvoering van Versunken had ik het gevoel dat mijn avond al "af" was, na vier perfect gezongen Schubertliederen... maar dit was nog maar het begin.

Ook liederen van Fauré kennen geen geheimen voor haar. In idiomatisch Frans borrelt het drama van Les berceaux naar boven. Daarna trippelt ze lichtvoetig door Notre amour. En sourdine was vergelijkbaar met Meeres Stille op het vlak van ongeëvenaard piano-zingen. Halverwege bij "Ferme tes yeux à demi" schakelt ze naar pianissimo en als ze op het einde - "le rossignol chantera" - nog een hoge noot pianissimo uit de lucht plukt, kreeg ik een krop in de keel. Maar ook haar gezichtsuitdrukkingen volgen de emoties van de liederen. Tijdens de piano-intro van L'Hiver a cessé zie je haar gezicht opklaren en verheugt ze zich op de komst van de lente.

De reis gaat verder richting zuiden. Eerst met Italiaanse liederen, waaronder een aangrijpend Non t'amo più van Tosti, daarna naar Spanje met Siete canciones populares Española van de Falla om te eindigen in Griekenland met Maurice Ravel en zijn Cinq mélodies populaires grecques, die ze trouwens in het Grieks zong. Het recital sloot ze af in Engeland met vier "Folk songs" van Britten, waaronder een ontroerend O Waly, Waly en Oliver Cromwell als humoristische noot om af te sluiten.

Perfectie bestaat niet, maar Sylvia Schwartz kwam gisteren wel bangelijk dicht in de buurt.

Publicatie: maandag 14 oktober 2013 om 10:07
Rubriek: Liedrecital