Carolina Ullrich in Schwarzenberg

De Schubertiade Schwarzenberg teert de laatste jaren vooral op een beperkt groepje gevestigde liedzangers. Het is dan ook goed dat af en toe toch eens een nieuwe naam opduikt, zoals die van de Chileense sopraan Carolina Ullrich. Samen met haar Braziliaanse pianist Marcelo Amaral bracht ze gisteren een interessant opgebouwd Schubert-programma.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

Ze begonnen het recital met Kennst du das Land. Carolina Ullrich blijkt een redelijk generieke sopraan te hebben, die mooi klinkt. Maar haar vertolking van dit eerste Mignon-lied bleef redelijk op de vlakte. Dat Land waarover Mignon zingt, is uiteraard Italië. Het was dan ook een origineel idee om verder te gaan met de Vier Canzonen (D.688). Het zijn vier Italiaanse liederen die een mini-cyclus vormen, maar weinig opgevoerd worden. Ook in deze liederen was monotonie troef. Neem bijvoorbeeld het tweede lied, Guarda, che bianca luna. Het heeft een Heine-achtige tekst waarin aanvankelijk alles peis en vree lijkt, maar waar het venijn in de staart zit. Van dat venijn was bij Ullrich niets merkbaar.

Met de Metastasio-tekst Vedi quanto adoro opende ze eindelijk haar expressieve trukendoos. Schubert componeerde Dido's afscheid van Aeneas als een opera-aria, inclusief recitatief. Nu kregen we wel de inleving en de dramatiek waarvan ik ook graag al eerder iets gehoord had. Ze ging op hetzelfde elan verder met de drie andere Mignon-Lieder en zong onder andere een ontroerende Nur wer die Sehnsucht kennt.

Na de pauze volgde een groepje avond- en nachtliederen. Ook hier kozen ze voor een deel onbekend werk, zoals Der Herbstabend en Die Herbstnacht (allebei op gedichten van Salis-Seewis). Het zijn liederen die een vergelijkbare sfeer uitademen als de Vier Canzonen. Na de Mignon van het eerste deel, werd het recital afgerond met vijf andere uiteenlopende vrouwenportretten van Thekla en Lorma, over Luise en Anne Lyle, tot de sprankelende Delphine. Van een aantal van die strofische liederen, bijvoorbeeld Luisens Antwort, haalde ze regelmatig de teksten door elkaar.

Ze wist drie bisnummers te versieren. Met de Rosamunde-Romanze combineerde ze de thema's van het tweede deel. Daarna schakelde ze over op een Braziliaans lied en Tu pupila es azul. In dat lied van Turina kwamen ook haar zwakkere kanten meer aan bod, zoals een hoogte die weliswaar luid klinkt, maar niet altijd zuiver is en sirene-allures aanneemt.

Publicatie: zondag 16 juni 2013 om 07:56
Rubriek: Liedrecital