Sophie Daneman en Christianne Stotijn in deSingel

Ongeveer een jaar geleden, zouden Sophie Daneman en Christianne Stotijn een duorecital geven in deSingel. Wegens ziekte van een van de twee zangeressen werd dat recital toen geannuleerd. Gisteren was het eindelijk zo ver en kon het publiek genieten van hun recital met Joseph Breinl aan de piano.

Duorecitals zijn relatief zeldzaam - enkel de tandem Flott-Murray treedt al jarenlang samen op - maar bieden allerlei mogelijkheden die een "gewoon" recital niet biedt. Zo kunnen er duetten gezongen worden of kan een dialoogprogramma opgebouwd worden in de stijl van bijvoorbeeld het "Italienisches Liederbuch". Die duetten waren er gisteren ook, waarbij ze een selectie maakten uit het voor de hand liggende duettenoeuvre van Schumann, Mendelssohn en Brahms. Ze begonnen echter met drie liederen van Henry Purcell als opwarmertje en ze eindigden met een selectie van de Moravische duetten van Dvorak. Daneman heeft een stralende stem, waarmee ze in de duetten vaak domineert en de donkere mezzo van Stotijn soms wat wegdrukt.

In hun sololiederen was er niet echt die dialoog. Ze zorgden wel voor eenheid door een thematisch bindmiddel van hoofdzakelijk natuur- en nachtliederen te selecteren. De Engelse sopraan Sophie Daneman is de nieuwe naam voor mij. Ze communiceert goed met het publiek, haar Duitse uitspraak is nog niet helemaal in orde maar ze weet hoe ze liederen moet zingen. Maar er is toch een opvallend niveauverschil met de interpretatieve diepte die Christianne Stotijn ten toon spreidt. Zo slaagt ze er bijvoorbeeld in om in Mendelssohns Es weiss und rät es doch keiner Schumanns bekendere versie van dit gedicht Die Stille te doen vergeten.

Het mooiste groepje liederen kwam met de liederen en duetten uit Schumanns Liederalbum für die Jugend, niet in het minst door het briljante pianospel van Joseph Breinl. Sophie Daneman zong het onweerstaanbare Der Sandmann, maar het was de piano die het getrippel van floeren pantoffeltjes van het zandmannetje weergaf. Daneman ging mooi de melancholische toer op met Des Sennen Abschied. Stotijn zong het vrolijke Schmetterling en Schneeglöckchen waarin Breinl weer schitterde met krispende sneeuwklanken.

Tot slot zongen ze als bisnummer nog het slaapduet uit Hänsel und Gretel en hernamen ze hun eerste duet, Purcells What can we poor females do... deze keer zonder partituur en veel meer theatraliteit. Zoals meestal in deSingel was ook dit weer een geslaagd en uiterst genietbaar liedrecital.

Publicatie: zaterdag 15 januari 2011 om 14:30
Rubriek: Liedrecital