Simon Keenlyside in Edinburgh

De Queen's Hall zat vanmorgen stampvol. Dat was ook niet te verwonderen want het recital van Simon Keenlyside en "local boy" Malcolm Martineau was al maanden uitverkocht. Het programma bestond uit een Engels en een Duits luik.

De vier liederen van Ned Rorem waren een schijnbaar licht openingsgroepje maar toch met een donker kantje, zoals Root cellar. Voor My papa's waltz moest Martineau zijn meest virtuoze vingers bovenhalen.

De Songs from A Shropshire Lad van Butterworth zijn een pessismistische liedcyclus vol verwijzingen naar de oorlog. Simon Keenlyside zingt ze schitterend met perfecte dictie. Zijn stem lijkt weer wat donkerder geworden... misschien het gevolg van zijn heroriëntering in de richting van een Verdi-bariton, Macbeth en Rigoletto werden recent aan zijn palmares toegevoegd. Dat hij toch nog beschikt over de nodige lichtheid in zijn stem bleek uit Is my team ploughing. De manier waarop hij dialogeert met twee totaal verschillende stemmen grijpt naar de keel.

Na de pauze stond Schumanns Dichterliebe op het programma, net zoals de vorige twee keer dat ik Simon Keenlyside gehoord heb. Zijn vertolking is indrukwekkend en hij deed nauwelijks iets verkeerds. Maar voor mij ontbreekt er nog altijd iets onbestemds waardoor zijn Dichterliebe aangrijpend zou kunnen worden... zoals wel het geval was in A Shropshire Lad.

Na al die oorlogs- en liefdesmiserie keerden ze naar Schubert voor twee lichtere bisnummers, Der Einsame en Geheimes (wat hij opdroeg aan zijn vrouw).

Publicatie: maandag 23 augustus 2010 om 17:02
Rubriek: Liedrecital