La damnation de Faust in Gent

De Vlaamse Opera is haar seizoen begonnen met Berlioz' La damnation de Faust... in een concertante uitvoering waarbij je geen moment spijt hebt dat een mogelijke enscenering ontbreekt.

Een belangrijke pijler voor het succes was de dirigent Paolo Carignani. Hij ontleedde de kleurrijke partituur in al zijn details en slaagde erin om het orkest van de Vlaamse Opera nog eens schitterend te laten musiceren. Ook het (uitgebreid) koor presteert voortreffelijk met een prachtig slotkoor, waarbij ook het kinderkoor optreedt.

Als Philippe Rouillon op het einde van de hellenrit een fenomenale "Je suis vainqueur!" zingt, vat dat zijn prestatie goed samen. Het is ondertussen weer al een hele tijd geleden dat hij de Hoffmann-duivels gezongen heeft voor de Vlaamse Opera, maar ook als Méphistophélès is hij een sterke vertolker die met zijn idiomatische vertolking elke scène domineert. In het begin bleef hij nog wat op de achtergrond. Maar in bijvoorbeeld zijn serenade "Voice des roses" maakte hij contact met het publiek, al is het maar door kleine bewegingen te maken die zijn woorden onderstrepen.

In het eerste deel van de opera, vreesde ik dat de stem van Eric Cutler te klein zou zijn voor bijvoorbeeld "Nature immense". Maar dat was maar een tijdelijke vrees. Heel snel bloeide zijn stem open en zong hij Faust met heel mooi en perfect verstaanbaar Frans. In het duet met Marguerite schakelde hij af en toe over op zijn lichter kopregister, wat op zich mooi klinkt, maar niet echt geïntegreerd is in zijn stem.

Stephanie Houtzeel was spijtig genoeg een zwakke Marguerite. Haar Frans klinkt redelijk juist, maar is moeilijk verstaanbaar. Ze maakt van Marguerite van meet af aan een dramatische partij. Bij "Autrefois un roi de Thulé" had ik bijvoorbeeld nooit het idee dat ze die ballade zingt voor dat ze naar bed gaat. Ook "D'amour, l'ardente flamme" wordt volledig op eenzelfde expressieve (luide) toon gezongen, waardoor alle poëzie en nuances verdwenen.

Ik vond het een sterke seizoensopener... en het had nog mooier kunnen geweest zijn als het tamme Gentse publiek wat meer respons zou getoond hebben.

Publicatie: vrijdag 14 september 2007 om 15:56
Rubriek: Opera

Reacties

Stefan Verheyen (woensdag 19 september 2007 om 18:22)

Ik denk dat het publiek zondag in de war was: het overdreven kronkelen en schudden verwarren ze waarschijnlijk met dramatische interpretatie ... die in haar zang helemaal niet te horen is (nou ja, ze hijgt wel dramatisch).
Ik denk dat Sven er niet zo ver naast zit: ik kende het werk eigenlijk niet zo goed, zodat je niet goed weet wanneer het gepast is om je waardering te laten blijken.

PS Carignani mag van mij Törsz vervangen als muziekdirecteur, want de twee maal dat hij kwam, kreeg hij het orkest op topniveau.

wim (dinsdag 18 september 2007 om 11:29)

heu stefan, waren we op dezelfde antwerpse première? na houtzeels aria viel er een pijnlijke stilte die eerder aarzelend met een beleefdheidsapplausje opgevuld werd. dat was althans mijn interpretatie...

Sven De Boeck (dinsdag 18 september 2007 om 07:54)

Ik vond het publiek ook bijzonder mak de zondag in Gent voor zo'n puike uitvoering. Prachtig ook was de positionering van het kinderkoor dat echt duidelijk hoorbaar was, zelfs de solo klonk mooi hoorbaar.

Alleen voor de stratosferische hoge noten van Cutler tijdens het liefdesduet was zijn prestatie geslaagd en Rouillon is zeker de bariton voor dit soort van repertoire.

Misschien reageert het publiek altijd wel wat zo, bij de de wat ongewone werken van Berlioz; werken die echter een genialiteit bezitten die buiten categorie zijn.

Stefan Verheyen (maandag 17 september 2007 om 18:09)

Ik vond het publiek in Antwerpen zondagavond vaak aan de tamme kant bij goede uitvoeringen van Rouillon en té enthousiast over matige uitvoering van Houtzeel als Margerita. Zij kreeg als enige wel applaus na een aria, terwijl de heren dit eerder verdienden. Op het einde was het publiek wel enthousiast en liet dat ook duidelijk merken.
Als ik dit vergelijk met m'n ervaringen in Italië, zijn wij (mezelf incluis) maar tamme luisteraars. En dan? Ieder reageert zoals hij/zij wil. Het is wel zo dat we niet zoveel om over te juichen hebben in Antwerpen en Gent dit seizoen, misschien met de Sonnambula binnenkort toch. (hoop ik)

Ik heb zo de indruk dat bij de eerste première (zowel in Antwerpen als in Gent) het publiek meer terughoudend is dan tijdens latere voorstellingen. Misschien willen ze eerst hier lezen wie het verdient applaus te krijgen en wie niet? ;-)

Jules Bouwen (zaterdag 15 september 2007 om 10:29)

In vgl. met de scenische versie van de Munt van enkele jaren geleden vond ik deze opvoering maar een erg mager beestje:de etherishe magie van Berlioz was er wel bij Pappano met Jonas Kaufmann,José van Dam en Susan Graham.Ik ben dan ook bij de pauze vertrokken.Rouillon vond ik wel erg goed.
Gisteren zag en hoorde ik nog een schitterende Christoph Marthaler met Die Fruchtfliege!Allen daarheen zou ik zeggen: deze avond nog 1 maal in De Singel.

Dirk Vandepitte (vrijdag 14 september 2007 om 20:20)

Vorige zondag was het publiek helemaal niet zo tam. Er kwam tijdens de opvoering af en toe wel reactie, en het applaus heeft een hele tijd geduurd.

Mijn plaats is op de parterre 3e rij, zowat aan de voeten van de solisten. Ik vond Philippe Rouillon ook veruit de beste vertolker. In het begin leek hij daar wel een beetje tegen zijn zin te staan, maar in het 3e en 4e bedrijf was hij de smaakmaker van de opvoering. Eric Cutler heeft een mooie stem, maar zijn Frans is toch niet altijd duidelijk, zeker niet in vergelijking met Rouillon, die hier uiteraard een groot voordeel heeft. Stephanie Houtzeel maakt zelfs in concertante versie vrijwel voortdurend sterk kronkelende bewegingen, alsof het haar allemaal heel veel moeite kost, en haar inademen is nogal luidruchtig.

Dirk