Stéphane Degout in De Munt

Stéphane Degout heeft de laatste twee seizoenen al een paar gesmaakte optredens gedaan in Mozartopera's, als Papageno en Guglielmo. Maar een goede operazanger is niet noodzakelijk ook een goede liedzanger. Het recital dat hij samen met de pianiste Hélène Lucas in de Munt gaf, was daar het bewijs van.

Het eerste deel van de avond was nochtans op maat gemaakt voor beginnende liedzangers met een opeenvolging van balladen waarmee een zanger met fantasie zich voluit kan uitleven. Maar van die fantasie en dat uitleven was bij Stéphane Degout niet veel te merken. Hij blijft constant binnen hetzelfde kleurenspectrum, expressie is er nauwelijks en zijn dynamisch bereik beperkt hij ook tot een smalle band.

De drie Ballades de François Villon van Debussy waren nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Hij zong dat trouwens met een lichte stem - ik vroeg me zelfs af of hij de cyclus wel in de baritonversie zong - waarin ik een potentiële Pelléas herkende. Schumanns Belsatzar leent zich bij uitstek voor allerlei vocale inkleuringen, maar niet zo bij Degout. Het onderscheid tussen de moeder en de zoon in Loewes Edward (wat hij trouwens op zijn Engels uitsprak) was ook onbestaande, terwijl daar toch een duidelijke spanning waarneembaar moet zijn tussen de angst van de moeder en de minachting van de zoon. Die Ballade vom ertrunkenen Mädchen is ook heel dramatisch, maar als je niet wist dat Kurt Weill deze ballade geschreven had, dan had je het niet kunnen raden. Het is weliswaar niet nodig om Weill met een cabareteske expressie à la Lotte Lenya te zingen, maar hier klonk het als een lied van Schumann of Wolf. De enige min of meer geslaagde ballade voor de pauze was Der Feuerreiter.

Het tweede deel bestond enkel uit Franse liederen. Na Fêtes galantes II volgden twee liederen uit Mélodies Persanes van Saint-Saëns, die naar mijn gevoel qua sfeer teveel aansloten bij de liederen van Debussy. Een meer contrastrijke keuze had de monotonie kunnen doorbreken. Hij eindigde met Ravels Histoires naturelles en dat was nog het beste van de avond, alhoewel hij ook hier niet het niveau haalde van iemand als bijvoorbeeld François Le Roux.

Er kwam nog één bisnummer met Duparcs "Le galop", en daarmee scheerde hij ook geen hoge toppen. Het is niet alsof hij vocaal niet voldoende in huis heeft om liederen te zingen - zijn operavertolkingen geven het tegendeel aan - maar de inleving in de wereld van elk lied (het cliché van een lied als mini-opera) ontbreekt nog. Ik was dan ook zeer teleurgesteld van dit recital, want ik had meer verwacht van Stéphane Degout als liedzanger.

Publicatie: donderdag 4 mei 2006 om 22:15
Rubriek: Liedrecital