Christiane Oelze in De Singel

Wie mijn commentaar herinnert van haar recital op de Schubertiade Schwarzenberg in september vorig jaar, weet dat ik met belangstelling uitkeek naar dit recital in de Singel. Ze had toen namelijk geen al te beste indruk gemaakt. Maar ondertussen heeft Christiane Oelze blijkbaar haar "nieuwe" stem gevonden.

Samen met haar vaste pianist Eric Schneider stelde ze in de Antwerpse Singel een niet-alledaags programma voor.

Ze begon met zes liederen uit het opus 6 van Arnold Schoenberg. Het zijn liederen die me niet meteen aanspreken, alhoewel Der Wanderer op een tekst van Nietzsche verrast door de donkere kleur die Oelze gebruikt om de vogel te karakteriseren. In het eerste lied van de avond, Traumleben, liet ze zich wel weer even gaan; weliswaar niet met overdadige rubati zoals in Schwarzenberg, maar met een korte bijna Kurt Weill-achtige portamento... maar om een of andere reden klonk het niet ongepast. Het eerste deel werd afgerond met vier liederen van Alma Mahler... die op hun beurt me ook nauwelijks beroerden.

Na de pauze gingen ze de Wagnertoer op. Centraal stonden, uiteraard, de Wesendonck-Lieder. Eric Schneider leidde die in met zijn eigen bewerking van het Vorspiel zu Tristan und Isolde, wat hij naadloos liet aansluiten op Der Engel. In tegenstelling met de eerste helft van het recital zijn deze liederen wel een stuk bekender, maar eerlijk gezegd zeggen ze me ook niet veel. Desalniettemin slaagde Christiane Oelze er toch in om me mee te slepen tegen dat ze halverwege de cyclus was. Om in de sfeer te blijven werd de avond afgesloten met Isoldes Liebestod; niet geheel onlogisch aangezien sommige van de Wesendonck-Lieder een voorstudie waren voor Tristan und Isolde. Christiane Oelze heeft alles behalve de stem voor een Isolde en alhoewel ze soms wat gewicht mankeerde voor sommige van de climaxen van Mild und leise, sloeg ze toch geen mal figuur.

Publicatie: donderdag 23 januari 2003 om 23:09
Rubriek: Liedrecital