Sarah Defrise in het Théâtre des Martyrs

Voor het laatste "liedrecital" van het seizoen is de Munt uitgeweken naar het Théâtre des Martyrs.

(foto © Aurelie Ayer)

Een echt liedrecital kun je de voorstelling I hate new music niet noemen. De sopraan Sarah Defrise omschrijft het als een "one woman vocal show". Ze staat alleen op het podium, zonder andere muzikanten, en in een regie van Natacha Kowalski leidt ze ons door de knettergekste uitspattingen van wat in de 20ste eeuw als hedendaagse muziek bedacht werd.

Met Berio's Sequenza III opent ze de avond. Het podium is volledig verduisterd, Defrise zingt en maakt allerlei andere geluiden. Haar hand, been of rug wordt gevangen in een spot. Op het einde stelt ze de half-retorische vraag of iemand dit mooi vond... tot ze zelf toegeeft dat ze het ook maar niets vindt. Wat volgt, is een komische show - wel niet altijd even grappig - waarin dit soort moderne muziek op de korrel genomen wordt, waarbij de schuld in de schoenen van Schoenberg en Boulez geschoven wordt.

The Wonderful Widow of Eighteen Springs van John Cage is nog het meest lyrische stuk van de avond, waarbij ze zichzelf ritmisch begeleidt op een houten kist (bij gebrek aan een piano om te bepotelen). Reclameslogans in PUB 2 van Aperghis passeren de revue, evenals het orgastisch gekreun in de drie bewegingen van de Sonata Erotica van Schulhoff... allemaal hoogst vermakelijk.

En dan wordt ter plekke zelfs een nieuw werk gecreëerd. Het publiek wordt ingedeeld in de vier stemmen, die ze dirigeert - hoger/lager, luider/stiller - over een "soundscape" van een sterk vertraagde en vervormde Habanera, terwijl iemand uit het publiek zinnen uit Caligula voorleest. De sfeer zit er goed in. De avond werd - hoe kan het anders - afgesloten met Cathy Berberians Stripsody, terwijl de geanimeerde stripteksten op de achterwand geprojecteerd worden.

Geen klassiek liedrecital, maar wel een leuke avond.

Publicatie: woensdag 5 juni 2024 om 17:19
Rubriek: Liedrecital