Roman Trekel in deSingel

We zijn al aan het laatste "echte" liedrecital in deSingel dit seizoen. De bariton Roman Trekel en pianist Jan Philip Schulze brachten Brahms' zelden uitgevoerde cyclus Die schöne Magelone.

Roman Trekel heeft spijtig genoeg niet meer de stem van vroeger. Hij heeft veel ingeboet aan flexibiliteit. Zijn forte-zingen is niet mooi meer, waardoor de heroische liederen als Traun! Bogen und Pfeil soms meer gebruld dan gezongen werden. Ook zijn expressieve zeggingskracht schiet erbij in. De respectievelijke liederen van Magelone (Wie schnell verschwindet) en Sulima (Geliebter, wo zaudert dein irrender Fuss) hadden bijvoorbeeld dezelfde kleur als wat ervoor of erna kwam.

Trekel is nog wel goed in de rustige mezza voce-liederen zoals Wir müssen uns trennen of het eerste deel van Ruhe, Süssliebchen. Ondertussen schitterde Schulze in de evocatie van trippelende paarden in Keinen hat es noch gereut of stormachtige begeleiding van Verzweiflung.

Maar het meest opmerkelijke aan deze voorstelling was de verteller. Toen ik Trekel ongeveer vijftien jaar geleden de eerste keer Die schöne Magelone hoorde zingen, vertelde Bruno Ganz het verhaal. In deSingel was Geert Van Istendael de verteller. Voor de gelegenheid had hij een nieuwe Nederlandse vertaling gemaakt van de tekst van Ludwig Tieck. Ik had het gevoel dat de tekst vrij volledig was zonder de gebruikelijke coupures of inkortingen. Van Istendael heeft zelfs de gedichten vertaald voor het programmaboekje... met behoud van het rijmschema.

Publicatie: zondag 19 november 2017 om 10:38
Rubriek: Liedrecital