Thomas Oliemans in deSingel

Mijn twee favoriete liedcomponisten zijn Schubert en Wolf. En als die dan samen op een programma staan, is dat iets om naar uit te kijken... zoals in het recital vandaag van de Nederlandse bariton Thomas Oliemans en pianist Roger Vignoles. Zijn Wolf-vertolkingen waren degelijk, maar er is nog veel ruimte voor verbetering wat Schubert betreft.

foto © Marco Borggreve

Het grootste probleem met zijn Schubert-vertolkingen is het quasi-totaal gebrek aan interpretatie. Hij laat een indruk na dat hij de noten al ingestudeerd heeft, maar de diepere betekenis van de tekst nog niet verinnerlijkt heeft, laat staan in zijn stem ingewerkt heeft. Veel liederen zijn vermoeiend om naar te luisteren: Ganymed wordt opgejaagd zonder enige erotische context, hij doet niets met de herhalingen in Fischerweise.

De verleiding is groot om in liederen als An Schwager Kronos of Auf der Bruck de galopperende piano te overtreffen. Thomas Oliemans laat zich meeslepen, hij zet bij de hogere noten zijn stem en zijn intonatie onder druk en vergeet dat er een tekst moet overgebracht worden... wat vooral bij de Schulze-tekst spijtig is. Nachtstück was misschien het dieptepunt van de avond. Reeds in de eerste strofe als "... Luna mit Gewölken kämpft" klinkt het alsof Prometheus de goden aanpakt. Alles wat erna komt, begin hij al forte zodat er weinig ruimte voor ontwikkeling is. Maar dan plotseling komt Im Frühling. Hier is een lied waar hij wel perfect de melancholie van Schulze weet te treffen. Of nog... met Erster Verlust wordt het eenzaamheidsgevoel uit Schäfers Klagelied intelligent verdergezet. Het zijn een paar lichtpuntjes, maar onvoldoende.

Ik hoopte op beterschap met Wolf na de pauze. Die kwam er ook, tenminste in de buitenste groepen. Halverwege stonden de drie Harfenspieler-Lieder met weer veel forte en ongenuanceerd zingen. Maar de rest was wel goed verteerbaar. Na een mooie Verschwiegene Liebe, was er bijvoorbeeld ook Der Rattenfänger als een uitgewerkte ballade. De vier Mörike-Lieder waarmee hij het recital eindigde, was het meest samenhangend groepje met een wervelende Begegnung, een uitgepuurde Nimmersatte Liebe of een Fußreise met een opgewektheid die ik in het begin zo miste bij Der Musensohn. Een mooi gedragen Nacht und Träume was het enige bisnummer, waarmee hij nog maar eens aantoonde dat hij wel potentieel heeft, maar dat het er niet altijd uitkomt.

Publicatie: woensdag 16 november 2016 om 23:16
Rubriek: Liedrecital